Eimreiðin - 01.01.1952, Qupperneq 39

eimreibin
ÆSKULINDIN
27
Hún grunaði hann ekki og grúfði sig að honum, en hann tók
á öllum sínum mætti og risti með brandi sínum breiða skrámu
og djúpa um þvera hina fögru ásjónu meyjarinnar.“
IX.
— Alla gat hún læknað, nema sjálfa sig. Hún bar alltaf
blæju fyrir andliti og skipti stöðugt um. Hún hlaut að eiga
heilrnikið af þessum andlitsgrímum. En forkunnar vel var þetta
vandað og fagurlega framkallað, eins og allt annað i fylgd þess-
arar fögru konu. Og hann var ærið forvitinn um ásjónu hennar,
ungi riddarinn, er hún var að enda við að lækna. Hvað er ástin,
út af fyrir sig, ef forvitnin fylgir henni ekki?
Þá minntist hann þess, að fallinn riddari hafði eitt sinn sagt
honum frá aldingarði austurfrá, þar sem fyrsta ævintýrið átti
heima: . . . „Og sjá, nú uppgötvaði hann, að hörundsblær hennar
líktist hinu gullna unga kornaxi, og að hugboð hvíldi eins og
geislabaugur um enni hennar. —
Ástin mín, nú hygg ég að eitthvað blómgist með þér — og að
þú munir fullþroska guðdómseðlið i okkur báðum. — Þú, sem
ég ann hugástum — ég skal vaka yfir þér, nóttin er svo heið-
björt, og ég skal grátbæna allar góðar vættir, að veita þér vernd
og hlífð. Ég legg lófa saman og bið og þakka. Ég finn hvemig
sól og sál hlaut að titra á tímans morgni, er hún hafði laðað
fram fyrsta ástarkossinn, — fyrsta blómið sitt. — „Til heim-
kynna minna getur þú komið á hverjum degi“, segir ástin.
„Vertu þess viss, að hvert augnablik er allt. Hin líðandi stund
er meiri en tíminn.“ — Söngur gróandans og samúðin er yndi
ástarinnar. Eins og endir hverrar sögu getur verið upphafið, eins
getur upphaf hverrar sögu verið endir hennar. —
Ennþá roðna skýin eins og ungmeyjar, þegar dagurinn heim-
sækir nóttina. Birtan á sér endalaus ástarævintýri niðri í svartri
og rakri moldinni. Sólin og jörðin geta líf saman, nú og æfin-
lega. Ástin var ung, þegar sólin var sköpuð, og ung mun hún
enn verða, er máninn fellur dauður í faðm jarðar. Drottinn
allsherjar gleðst, og bros hans gyllir heiminn, er hann litur
ungan mann, er stundar nám sitt af alhuga, af því námið er
honum eins konar töfraskógur, er hann verður að ryðja sér braut