Eimreiðin - 01.01.1952, Síða 41

eimreiðin
ÆSKULINDIN
29
sem hann færi um víða veröld. Svo mjög bæri hún af öllum
konum að kurteisi, háttprýði og kvenlegum dyggðum, að ásýnd
°g elskulegri sál augna hennar myndi enginn gleymt geta, ef
eitt sinn mætti auðnast að líta.
Og Perlan frá Toledo lyfti armi sínum, því hún var leið á
þessaiá þulu. Þó ekki af því, að sannur riddari sé orðmargur,
heldur af hinu, að það eru aðrir um þá. Og hún sté fram eitt
ftpúkt skref, — aðeins eitt. Og það var takmarkalaus tign í
þessu eina skrefi. Og hún hóf upp sína heillandi arma. Og með
smum fagurformuðu fingrum loftaði hún blæjunni og laðaði
hana af ásjónu sinni, — eitt andartak — aðeins eitt! . . . Og svo?
Hvernig fer, þegar einhver ásköpuð ímynd innri sjónar tekur
algerðum stakkaskiptum, hættir að vera hugmynd og verður að
ísköldum veruleika?
Sjáandi maður meðal blindingja getur engu síður farið villur
vegar, en blindur maður meðal sjáandi.
Riddarinn þagði sem þrumulostinn. Þegar forvitnin hefur
fengið sitt, — hvað er þá eftir af ástinni?
Sár hennar gat ekki gróið, og hún var blind. Alla gat hún
læknað, nema sjálfa sig.
Það er haft fyrir satt, aS enginn fyndist svo frœkinn riddari,
— enginn svo hraustur og hugumstór, aS eigi hopdSi hann á
hœli og hyrfi á brott í þögn.
* * #
Þegar mannshjartað gleðst, þá er alltaf einhvernstaðar annað
hjarta, sem tekur undir, og sál himinsins hlustar og hrífst af
móðurgleði.
Hvað svo sem það er, sem hugsar, sem skilur, sem vill, sem
starfar, er það eitthvað himneskt og guðlegt og hlýtur þar af
leiðandi óhjákvæmilega að vera ævarandi.
Þess vegna spyr ég, þú dýrlegi Drottinn, þú elskhugi alheims-
ins, þú óendanlegi og almáttugi skapari lífs og dauða; getur
nokkuð farið öðruvísi en vel, sem er vilji þinn? Hvers vegna
skópst þú jörðina svo undurfagra sýnum? Hvers vegna stráðir
þú stjörnum á hvelfingu himinsins, svo vér værum knúðir til