Eimreiðin - 01.01.1952, Side 42

30
ÆSKULINDIN
EIMHEIÐIN
að rísa á fætur um miðjar nætur, athuga þær og gefa þeim
nöfn? Hvers vegna komst þú jörðinni til að roðna af feimni,
þegar sólin kyssti hana, og öllum skýjunum til að hlýna í litum,
þegar nóttin bjó hvílu sína til að taka daginn í faðm sér? Og ég
spyr þig, hvers vegna sólin og jörðin unnust svo heitt, að blómst-
ur uxu upp af kærleik þeirra, og mennirnir urðu örir af ilm-
inum og ljósinu? Hvers vegna skópstu konur svo dásamlegar, að
mennirnir urðu frávita, er þær urðu á vegi þeirra? Ég mætti
konu og hugsaði: Þetta er sú dásamlegasta kona, sem guð hefur
gróðursett á jarðriki, og ég elskaði hana og naut hennar inni-
lega þakklátur fyrir gjöf þína. En sjá! Þá lézt þú aðra konu
verða á vegi mínum, og ég uppgötvaði, að hún var ennþá ágætari
frá þinni hendi. Og ég tók hana í faðm mér og þakkaði, örvita
af gleði; því enginn maður á jarðríki var jafn sæll og ég, og
engin jarðnesk auðæfi bera slíkan dýrðarvott um skapara sinn,
eins og fögur kona!
Þögn. * * *
— Don Guttiere de Saldana! mælti blindi fótgöngu-flakkarinn
og rauf þögnina. — Þú hefur unnað, segir þú, en yfirgafst ást-
mey þína, eftir að hún varS örk.umla og blind. Nú lifir þú í
endurminningum eigin ágætis eins og hræsnari, enda ertú sjálf-
ur blindur. — En ég hef einnig ríkulega uppskorið laun ill-
verka minna. Sjálfur dauðinn hefur forsmáð mig og neitað mér
líkn sinni. Ég er aðeins afturganga, — skuggi míns eigin skugga.
Kesja þín brotnaði í brjósti mér, en hrynja mín brást ekki
alveg. Ég varð að lokum græddur, en aumingi ævilangt. Eftir
að ég loks komst á flakk, bar mig þar að, er tveir ungir menn
voru að æfa skylmingar. Ég vildi leiðbeina þeim, en þá vildi
svo illa til, að ég fékk sverðshögg, í ógáti, þvert yfir andlitið og
augun bæði. Mér var ekki unnað að sjá sólina það sem eftir
var ævinnar. Síðan hef ég flakkað um, fyrirlitinn aumingi,
örvasa og blindur!
Þá varð þögn, unz blindi riddarinn svaraði og sagði:
— Sérðu ekki örið?
Þögn.
Jochum M. Eggertsson.