Eimreiðin - 01.01.1952, Síða 56

44
VIÐ HITTUMST EFTIR 20 ÁR
EIMREIÐIN
stundina.“ Hann hélt fast um stýrið. „Það vantar talsvert á það.
Eftir allt, sem þeir hafa gert okkur undanfarið. Hvernig fóru
þeir með föður minn og móður, föður þinn og móður, eða hef-
urðu kannske gleymt því? Hefurðu gleymt því, að þeir hengdu
föður minn á Knockwood Hill og skutu móður mína? Manstu
það? Eða hefurðu álika lélegt minni og hin?
„Ég hef engu gleymt,“ mælti hún.
„Manstu eftir dr. Philips og Burton og stóru húsunum þeirra?
Mamma þrælaði og þvoði og pabbi vann fram á elliár, og þakk-
irnar sem hann fékk voru þær, að þeir hengdu hann. En — en
— við skulum sjá hver það verður, sem nú stendur frammi fyrir
dómaranum, liver nú verður drepinn. Þeir, sem lifa, fá að sjá
það.“
„Svei, Willie, það er ljótt að tala svona.“
„Allir tala svona í dag. Allir hafa hugsað og beðið þessa dags,
beðið eftir honum með óþreyju, beðið eftir að hvíti maðurinn
kæmi hingað til Marz. Og nú er sá dagurinn runninn upp —• og
við getum ekki flúið héðan. — Getum við það?“
„Ætlið þið þá að leyfa þeim hvítu að búa hér?“
„0, já, já-já.“ Hann brosti illmannlega og það var grimmd í
augunum. „Þeir mega gjarnan koma hingað, setjast hér að og
vinna eins og þeir geta. Allt í lagi. En það, sem þeir skulu fá
leyfi til er að húa í sérstökum borgarhluta, fátækrahverfi. Þeir
skulu fá að þrifa skóna okkar og hreinsa skítinn fyrir okkur.
Það er allt, sem við heimtum af þeim. Og einstaka sinnum tök-
um við einn eða tvo og hengjum þá. Allt í lagi með það.“
„Þú talar illmannlega. Það er ljótt að heyra þetta.“
„Þú verður nú að venjast því,“ mælti hann. Þau voru nú
komin heim að húsinu, hann hemlaði snöggt og stökk út.
„Ég ætla bara að ná í byssurnar mínar og kaðalspotta, við
ráðum vonandi við kauða.“
„Ó, Willie,“ kveinaði Hattie, meðan hann æddi um uppi á loft-
inu bölvandi. Hann hafði ekki fundið nema 4 byssur. Svo kom
hann niður með fangið fullt af patrónum og fór að hlaða. And-
litið var harðneskjulegt og varimar samanbitnar. Hendurnar
titmðu. „Þá ættu þeir að geta séð okkur í friði, já — í friði,
hvers vegna gera þeir það ekki?“