Eimreiðin - 01.01.1952, Síða 70

— Draumur 7. dezember 1950. —
Vakandi heföi mér aldrei getaö dottiö þessi samstceöa í liug! Báöir
voru þeir mér víös fjarri. Símon haföi sjaldan búiö mér í huga. Venncr-
bom aldrei! Og ég var lengi aö átta mig á, hver hann væri. — HvaÖ
áttu þau sameiginlegt, þessi tvö alþýöuskáld? Voru þau ekki bœöi um-
renningar og útlagar á öræfum lífsins? Og uröu þau ekki bœöi úti á
Heljardalsheiöi örlaga sinna?
Hafa þeir nú liitzt lúnum megin? — Hvaö veit ég um þaö. Svefn á
sína heima! — En ég liitti þá báöa kl. 5 mínútur yfir liálf sjö, morgun-
inn 7. dezember 1950, er mér rann í brjóst augnabliks-andartak, eftir
aö ég var vaknaöur.
Skáldin Vennerbom og Símon
við kolabinginn.
Skáldið Vennerbom er kolamokari, gamall, slitinn og þreyttur.
Hann situr við kolabinginn og hefur lagt frá sér skófluna. Dala-
skáldið kemur aðvífandi með slatta í poka sínum á öxlinni. Gjafir
eða bækur? — Skáldið Vennerbom dauðlangar til að bæta ein-
hverju við í pokann, en á ekkert til. Hann er öreigi í heimi og
einmani.
Sárri hryggð bregður fyrir í svip hans. Og á gömlu andliti hans
verður hryggðarsvipurinn átakanlegur. Ekkert á hann til að
gefa skáldbróður sínum! — Síðan fer hann að leita í kola-urðinni
undir bingnum. Og loks finnur hann stóran teningsmyndaðan
kolamola, sléttan á fleti og fallegan. Skáldið Vennerbom strýkur
kolamolann vandlega og gælir við hann og mælir:
„Karaste broder Símon," segir hann. „Þetta er svört sál sólar-
bálsins. Sonur himins og jarðar, svartrar moldarinnar. — Þess-
vegna kippir honum í kynið. Eins og okkur báðum: Ósjálegir ytra,
en eldsál í barmi. — Jörðin er frjósöm, bróðir, og þrungin af
þrá tímgunarinnar. Hún breiðir faðminn við blessun himinsins.
Og lífið sprettur uppúr skauti hennar í mörgum myndum."
Og skáldið Vennerbom mælir hátíðlega: „Þessa svörtu sál him-