Eimreiðin - 01.01.1952, Síða 71

EIMREIÐIN
TVÖ SKÁLD
59
ins og jarðar gef ég þér, káraste broder Símon. Þetta er aleiga
mín. Annað á ég ekki til í þessum heimi. Inte alls! — Og þó erum
vér allir erfingjar jarðar, sameiginlega. En erfðahluti minn er að-
eins þessi svarta sál, sonur himins og jarðar. Og nú gef ég þér
hann, káraste broder Sírnon!"
Oalaskáldið er dálítið slompaður. Hann tekur við gjöfinni og
stingur henni í poka sinn. En þá verður hann of þungur að varpa
honum á öxl sér. Svo sezt hann niður við hliðina á skáldinu
Vennerbom og mælir viðstöðulaust af munni fram, um leið og
hann dregur nærri fullan fleyg-pela uppúr innri brjóstvasa sínum:
Glaðir og frjálsir ganga megum
götur tvennar lífsins veg,
sólarbálsins sál þótt eigum
saman — Vennerbom og ég!
Skáld eru bræður, hvar sem hittast:
Hugur reifur, stuðlað mál!
— Kulna glæður. — Götur styttast. —
Glaðir kneyfum vora skál!
Síðan dreypa þeir báðir á fleygnum til skiptis og drekka hvor
°ðrum til. Og skáldið Vennerbom og Dalaskáldið gerast báðir
glaðir og reifir. Og skáldið Vennerbom finnur aftur sína sænsku
söngrödd, sem lengi hefur verið rám og raunaleg. Og nú raular
hann hljómfullum rómi útí kuldabláa kvöldkyrrðina, og birtir yfir
svip hans:
„Hár ár guda-gott att vara.........“
Hann syngur allt erindið á enda. — „Ack ja, káraste broder Símon.
Livet ár dock „kristallen den fina“, om det er aldrig sá svárt —
°ch svart!"
Svo sitja bæði skáldin í faðmlögum undir kolabingnum og rugga
°9 raula og tæma fleyginn. Og að lokum sofna bæði skáldin í
nístandi haustnætur-kuldanum, undir blikandi stjörnum og brag-
andi norðurljósum. — Og svefninn verður þeim svo Ijúfur, að
þeim gleymist að vakna aftur.
Helgi Valtýsson.