Eimreiðin - 01.01.1952, Side 91

EIMREIÐIN
RITSJÁ
79
heimkynni himbrimans.
HeimJynni himbrimans heitir bók,
sem út kom í London árið sem leið,
eftir G. K. Yeates. The Land of the
Loon er hinn enski titill bókarinnar.
Skýrir höfundurinn í henni frá því,
sem fyrir hann kom á tveim ferðum
hans til íslands. En þangað fór hann
til þess að leita uppi himbrimann og
Ijósmynda hann. En Yeates hefur
stundað þá list að ljósmynda fugla og
fuglalíf heima og erlendis. Með hon-
um i ferðalaginu voru þeir Bernard
•feans og Kevin Carlson. Island er
eiua landið í Evrópu, þar sem him-
briminn verpir. En i Norður-Ameriku
Verpir hann. Fuglalífið á Islandi er í
þessu sem fleiru likara því, sem ger-
ist i Vesturheimi en Evrópu og er
eiU stoðin undir þá kenningu, að land
Vort beri fremur að telja til nýja
heimsins en hins gamla. Það eru
fleiri fuglar en himbriminn, sem ekki
Verpa í Evrópu, þó þeir geri það á
íslandi, auk Vesturheims, svo sem
straumönd og húsönd.
Bókin er fyrst og fremst uin is-
'enzka fugla og fuglalif. En á þeim
tiefur höfundurinn ofurást hins hrein-
r*ktaða náttúruskoðara og dýravinar.
^■uk þess er hér frá mörgu sagt
Utu land og þjóð og flest af skilningi.
^r l13® eitt þeirra verkefna, sem höf-
Undurinn setur sér, að leiðrétta ýms-
an misskilning um landið meðal
enskumælandi þjóða. Hann segir: Um
en8a menningarþjóð nútimans er
uPPi annar eins misskilningur eins
°8 um Island og íslenzku þjóðina.
lestir vita það eitt, að landið sé ein-
^ 'ersstaðar nálægt norður-pólnum.
ar seu Eskimóar, snjóhús og hvita-
irnir. Ekkert af þessu er rétt. Land-
1 gæti alveg eins heitið Eldland eins
°g ^sland. Aðeins nyrzti oddi þess
snertir norðurheimskautsbaug. Islend-
ingar búa ekki í snjóhúsum og þar
eru engir ishirnir, segir höf. ennfrem-
ur. Ur þessu ætti heimurinn að fara
að vita annað eins og þetta. En hé-
giljur eru ótrúlega lifseigar, ef þær
hafa einhverntíma náð að festa rætur.
Höf. hefur næmt auga fyrir nátt-
úrufegurð og skelfist bæði og fagnar
yfir furðum lands vors: Hraunbreið-
urnar og sandauðnirnar vekja honum
hrylling. Það er eins og skaparinn
hafi tæmt alla öskuna úr eldstóm sín-
um út yfir landið, og árangurinn er
landslag, sem gæti átt vel við undir-
heima. En svo á höf. líka ekki nógu
sterk orð til að lýsa fegurð hins fin-
gerða gróðurs auðnanna, holtasóleyj-
unni, lambagrasinu, steinbrjótnum o.s.
frv. Það er ein af dásemdum sköpun-
arinnar að sjá hreiður holtasóleyj-
anna og lambagrösin þjóta upp, svo
að segja undan snjónum. Það er sjón,
sem höf. segist aldrei glejrma (bls. 64
—65).
Islenzk staðaheiti og mannanöfn
eru samvizkusamlega skrásett og sára-
lítið um afbakanir. Líklega hefur
ensk þjóðtrú villt um fyrir höfund-
inum, þegar hann þýðir fjallsheitið
Tröllakirkja með orðunum: „The
Church of the Little Folk“ (bls. 73).
Tröllin okkar eru nefnilega engin
smámenni. Bæjarnafnið Dalsymuni
(bls. 102), fyrir Dalsmynni, gæti
verið prentvilla.
Allmargar ágætar myndir af is-
lenzkum fuglum — og jurtum —
prýða bókina. Sv. S.
Ólafur LArusson: SJÓRÉTTUR.
Rvik 1951 (HlaUúÍS).
Bók þessi er einkum ætluð stúdent-
um í Lagadeild Háskóla Islands og
lýsir réttarreglum, er lúta sérstaklega