Ægir - 01.03.1913, Blaðsíða 10

34
ÆGIR
Guöm. Helgason, búnaðarfjelagsform. G. Olsen, kaupm. I. G. Halberg.
Halldór Daníelsson, yíirdómari. Halldór Jónasson, form. stúdentaQelagsins.
Halldór Pórðarson, bókbindari. Hallgr. Benediktsson, kaupm.
H. S. Hansson, kaupm. Hanncs Hafliðason, skipstjóri. Helgi Magnúss. járnsm.
Hjálmtýr Sigurðss., kaupm. Hjörtur Hjartarson, trjesm. Thor Jensen, kaupm.
Jóh. Jóhannesson, kaupm. Jón Árnason, kaupm. Jón Björnsson, kaupm.
Jón Brynjólfsson, kaupm. Jón Gunnarsson, samábyrgðarstjóri. Jón Halldórsson, trjesmiður.
Jón Jónsson, kaupm. frá Vaðnesi. Jón Ólafsson, skipstjóri.
Jón Porláksson, landsverkfræðingur. Jón Zoega, kaupmaður.
Jónatar Borsteinss., kaupm. Kjartan Gunnlaugss., kaupm. Kristján Hall, bakari.
pr. Lárus G. Lúðvíksson, kaupm. Luðvik Lárusson. Ludvig Andersen, skraddari.
Magnús Blöndahl, kaupm. Magnús Magnússon, skipstj. Matth. Pórðarson, útgerðarm.
Ó. G. Eyjólfss., kaupm. Páll H. Gíslason, kaupm. Pjetur G. Guðmundss., bókbindari.
Pjetur Halldórgson, bóksali. Pjetur A. Ólafsson, kaupm. frá Patreksfirði.
R. P. Levi, kaupm. Sigurður Hjaltested, bakari. Sturia Jónsson, kaupm.
Sveinn Björnsson, yfirdómslögmaður. Sveinn Hjartarson, bakari.
A. V. Tulinius, fyrv. sýslum. Porv. Porvarðsson, prentsmiðjustj. Pórður Bjarnason, kauprn.
Guðjón Sigurðsson, úrsmiður. Guðm. Kr. Guðmundsson, kaupm.
H. J. Hansen, bakari. Páll Halldórsson, skólastj. Tómas Jónsson, kaupm.
Efitirmáli.
Pað hefur lengi verið trú manna að pað lægi
ekki fyrir okkur íslendingum að reka nein
slórfyrirtæki, við værum ekki skapaðir til ann-
ars en að hokra hver í sinu liorni og hafa sein
minst samneyti innbyrðis nema þá til pess að
skemma og eyðileggja liver fyrir öðrum.
En þetta er alveg skökk trú. Aldarhátturinn
hefur að visu verið í versta lagi hjá okkur und-
anfarið, en hann er að batna og reynslan sýnir
að vor íslenzki þjóðflokkur er í raun og veru
efnilegur þótt iítið sé orðið úr honum hér á
landi ennþá. í öðrum löndum vinnur liann
sér allsstaðar álit og traust, og þar sem menn
komast i nánari kynni við íslendinga bera
menn þcim besta orð. Gallinn hér heima fyrir
er sá, að okkur hefur vantað alla trú og traust
á sjálfa olckur, og það er vegna þess að við
höfum einlægt reiknað svo skamt í öllum okk-
ar fyrirtækistilraunuin að lítilfjörleg óhöpp hafa
riðið þcim að fullu. — Og svo má ekki gleyma
þeirri endemismeinloku sem hefur haft enda-
skifti á viti bjá okkur um langan tíma, sem sé
þeirri að þingið eigi að gjöra alll.
En nú er sá rétti skilningur að ryðja sér til
rúms. Óhöppin eru nú ekki álitin draug-
ar eða sendingar á íslendinga eina, heldur að-
eins blindir og i sjálfu sér meinlausir liðir
i orsakalögmálinu, sem maður verður bara að
læra að þekkja. Og byrjunarafl allra þjóðþrifa
liggur ekki borgið innan veggja þingsalsins,
heldur úti á meðal einstaklinganna.
En hvað sem þessu líður, þá er það mál sem
hér liggur fyrir byggt á svo traustum grund-
velli, að það er vart hugsandi að það verði ó-
nýtt liéðan af. Og komi eitthvert afturkast í
þessa félagsstofnun mun ekki liða á löngu áður
en byrjað verður á ný. — Pví að þetta er ein-
mitt eitt af þeim málum sem á dýpstar rætur
í hugskoti hvers góðs íslendings, af öllum stétt-
um, frá kaupmanninum scm er að berjast við
útlent auðvald — til embætlismannsins sem
situr við sín vissu laun og frá sjómanninum
sem er daglegur sjónarvottur útlendra siglinga
um landið rétt- og rangsælis — til bóndans
sem býr inn i innstu afdölum. Allir vita af
sínu hyggjuviti að eitthvað stórt og mikið er
komið undir því að ráða sambandi sínu við
umheiminn, allir vita að það er eitt veigamesta
sporið i áttina til sjálfstæðis og velmegunar að
ráða viðskiftaleiðum sínum sjálfir, allir finna
að það er meira en óþægilegt að geta orðið
lokaður úti í regin hafi bjargarlaus að öllum
aðfluttum nauðsynjum, ef stríð bcr að höndum
eins og fyrir réttri öld átti sér stað og olli hjá
okkur hallæri, er ófriðurinn var milli Dana og
Englendinga.
En þótt ekki væri um neinn sýnilegan skaða
að ræða, þá er skipaleysið búið að gjöra okk-
ur þá skömm og kinnroða að það er bókstaf-
lega óhugsandi að við getum legið undir slíku
lengur. Við verðum að rísa upp allir sem einn
og styðja að stofnun þessa fyrirhugaða félags.
Við eigum að gjöra það allir segi eg, til þess
að félagið geti kallast þjóðarfyrirtæki. Flestar
þjóðir eiga sér mörg slík fyrirtæki sem al-