Ægir - 01.05.1914, Blaðsíða 12

GO
ÆGIR
heimtað skipaskoðun á hinum keyptu
skipum, þá var það þýðingarlaust; þeir
sem selja, útnefna skoðunarmennina, þvi
svoleiðis framkvæmdir eiga þeir ílt með,
sem kunna Iítið í málinu. Skoðunarmönn-
unum gefa þeir svo 1—2 £ fyrir að segja
»alt í lagi manni«, skjölin samin og alt
er álitið í bestu reglu og skipin keypt.
Svona gekk það nú til í þá daga.
Þessir peningar, sem þannig liafa farið
úr landinu, eru smámunir í samanburði
við þá fúlgu, sem árlega fer til ábirgðar-
fjelaganna útlensku — frá útgerð botn-
vörpuskipa.
Frá því Coot kom hingað 1905 til nýjárs
1914 hafa verið borgaðar i ábyrgðar-
gjald....................... 531,700 kr.
Skaðar hafa verið borgaðir á
þessu tímabili, og nemur sú
upphæð ................. ... 297,000 —
Mismunur 234,700 kr.
sem bin útlendu ábyrgðarfjelög græða.
Þessir peningar eru algjörlega horfnir
út úr landinu. Það má ekki skilja þetta
svo, að öll botnvörpuskipin hafi borgað
i ábyrgðarsjóð síðan 1905. Skipum hefir
smáQölgað, og sum hafa aðeins gengið
stuttan tíma. Viðbót við útveginn er vænt-
anleg, og peningar er streyma burtu úr
landinu verða æ meiri og meiri. T. d.
viljum vjer taka »Jón Forseta«, hann
kom hingað til lands 1907. Um síðastliðið
nýjár var hann búinn að borga í ábyrgð-
argjald 80.500 kr. Hvernig líst mönnum á
það? Mars kom hingað sama ár, er bú-
inn að borga 67,200 kr.; sömu upphæð
hefir »Snorri Sturluson« borgað, að vísu
helir verið borgaður skaði, er »Jón For-
seti« varð fyrir, með 12,000 kr., en »Snorri«
og »Mars« bafa enn ekkert þegið, og hvað
mun árið i ár ekki gefa í hinn erlenda
sjóð, sem eigi er talið hjer. — Væri eigi
hægt að nota þessa peninga til einhvers í
landinu sjálfu?
Er nokkuð því til fyrirstöðu að íslenskt
ábyrgðarfjelag geti þróast og aukið stofn-
íje sitt, sje því vel stjórnað? Oss er slikt
óskiljanlegt. Hversvegna eru þá erlend
fjelög að teygja út klær sinar hingað til
lands væri engin arðsvon? Þetta mál verður
að taka til ihugunar og það sem fyrst,
því daglega streymir fje úr landinu. —
Þegar alvarlega er íhugað ástandið hjer,
þá virðist svo, sem meiri hluti þess fjár
sem landsmenn afla sjer með örðugri
vinnu og hættulegri, geti ómögulega orðið
til blessunnar hjer, — það verður að
hverfa, og hvert? Til útlanda!
í auglýsingum í blöðum sjáum vjer ofl
þessi orð: Innlendur iðnaður inn i landið.
Og þakkir þeim, sem beita sjer fyrir slíku.
Má ekki bæta við: peningar er aflaðir eru
fyrir íslenska vinnu, inn í landið, en ekki
út úr þvi, og um leið að vona að þeir,
sem geta komið slíku til vegar, leggi alt
sitl fram, að svo megi verða. Það er nú
orðið áhugamál allra þeirra er um þetta
mál hafa hugsað, að timi sje þegar kom-
inn til að algjör breyting verði gjörð á
þessu fyrirkomulagi, og að alþingi i sumar
taki þetta mál til meðferðar og skipi því
á bekk með með hinum mestu nauðsynja-
máluin sem á dagskrá eru nú hjá þjóðinni.
í næsta blaði mun þetta mál, eitt út af
fyrir sig rækilega rætt og athugað, og þá
munum vjer reyna að sannfæra menn um
það, að þetta mál er eigi að eins nauð-
synlegt, heldur og sjálfsagl.
Skoðun á síld.
(Lög 20. október 1913).
1. gr. Skoðun skal l'ram fara á allri nýveiddri
sild, sem ætluð er til útflutnings, og veidd er
i herpinót eða reknet, og söltuð er i landi eða
hjer við land. Auk þess skal öllum gefast kosl-
ur á að fá mat á saltaðri síld, hafi hún legið
hæfilega lengi í salti.