Ægir - 01.09.1915, Blaðsíða 3

ÆGIR
113
móðgi ekki skipstjóra með þvi að trúa
þeim ekki fyrir að festa sínum eigin skip-
um, en hvar og hvernig ber honum að
skýra skipstjórum frá, en besta trygging
fyrir að alt fari vel úr hendi er að láta þá
sjálfa dæma um, með hverju þeir festa
skipum sínum, en gjöra þeim grein fyr-
ir hvað best sje að gjöra breytist veður
eða þ. u. 1., enda kannast þeir ekki við,
að aðrir geti verið skipstjórar á sinum
eigin skipum en þeir sjálfir, og færu að
neita að koma á Reykjavíkurhöfn ef þeir
ættu það vist, að það væri sá eini stað-
ur í heiminum, þar sem þeir væru de-
graderaðir.
Erindisbrjefið varð að opinbera, áður
en sólt var, þá hefðu menn getað áttað
sig á hvort þeir væru færir um að fram-
kvæma ákvæðin, og þeir að eins sótt,
sem hefðu álitið sig hæfa og aðrir ekkí
dirfst að sækja. Nú vissi enginn hvaða
verk það var, sem hann átti að hafa á
hendi, og því ekki að furða, þótt illa
hæfir menn sjeu í flokki umsækjenda.
Því er mönnum ekki gefinn kostur á
að lej7sa úr fyrir hafnarnefnd, hvernig
þeir geti og ætli sjer að framkvæma
skyldur þær, sem erindisbrjefið tekur
fram, sanna hvað þeir kunna í því, að
segja fyrir á íslensku og erlendum mál-
um, halda nokkurskonar samkepni um
þetta mikilvæga starf, og helst að spyrja
á ensku og láta svara á ensku: það mál
verður hjer hið almenna og bærinn á
lieimtingu á, að hafnarumsjónarmaður
kunni það mál auk dönsku, þá væri um
leið sannað að hann væri sjómaður kynni
hann sjómálið, og á það verður að leggja
áhei'slu. Erindisbrjefið; væri það lagt
fram mundi sýna umsækjcndum hin
önnur ákvæði, og þeir þá sjá hvort þeir
væru færir um að taka starfið að sjer,
eða hvort til nokkui-s væri fyrir sig að
sækja um stöðuna, og spurt samvisku
sina, hvort eigi væri ábyi'gðarhluti fyrir
sig að bjóða sig í stöðu, sem nemandi,
þar sem þörf er á fullkomnum manni.
Það sem skrifað hefur vei'ið um þetta
mál, hef jeg heyrt kallaðan goluþyt, það
er það máske enn þá, en þegar óhæfir
rnenn fara að skandalisera framan í skip-
stjórum hjer á hinum fyrirhuguðu biyggj-
um, þá getur goluþyturinn orðið að
stormi, sem blæs úr alt annari átt en
menn búast við.
Þessi uppástunga, að hafnarnefndin
láti piófa umsækjendur eða gangi sjálf
úr skugga um kunnáttu þeirra, er í stöð-
una vilja ná, finst mjer að eins til góðs.
Þá koma hinir rjettu til gx’eina, og menn
fríast frá að heyra bi'igsl um að atvinn-
an sje veitt fyrir agitationir, og bæjai'-
stjórn og hafnarnefnd losna við að vera
slett í nasii’, að þeir, sem þar eiga sæti,
láti hræra i sjer.
Fyi'ir umsækjendur er þetta engin
þvingun, þvi svo er fyrirþakkandi, að
ljöldi sjómanna hjer í bæ, kann bæði
dönsku og ensku og einmitt sjómálið, en
það er ekki einhlýtt, meðmæli, framkoma
og almenningsálit ríður þar baggamun.
Að fara að sniða erindisbrjefið hjer
eftir erindisbrjefum annara liafna, er þýð-
ingarlaust. Þau eiga ekki við t. d. er-
indisbrjef umsjónai’mannsins i West-In-
dia-Dock í London, á ekki við Raihvay-
Dock i Hull, og því síður við Aarhus
eða Kaupmannahöfn. 2—3 ár geta liðið
þangað til fullkomin reglugjörð verði
samin fyrir þessa höfn, hún er ný og
ýmislegt verður að athuga, sem ekki er
ljóst nú — en einu ætti að slá föstu, og
það er að leggja ekki önnur störf á um-
sjónarmanninn, en þau, sem umsjónar-
manni hafna er alment ætluð, álíta ekki
að hann geti tekið að sjer alt milli him-
ins og jarðar. Sje fai'ið að leggja á hann
reikningshald og ýmsar skriftir, sem aðr-