Ægir - 01.09.1915, Blaðsíða 5

ÆGIR
115
ekki sjómaður, en jeg hef ekki getað
gleymt þeim. Þessar guðsþjónustur voru
haldnar í vertiðarbyrjun, þá var höfnin
alselt skipum, það var eins og menn
hefðu þjettvaxinn skóg fyrir augum, og
það var lif, starf og fjör í þeim skógi.
Það var fögur sjón að sjá hinn mikla
flota og alvöruhugsanir hlutu að vakna.
Jeg man eftir þvi, að þá varvíðatalað
um, að brýna nauðsyn bæri til þess að
hafa sjómannaheimili hjer í bænum.
Um og eftir aldamótin átti K. F. U. M.
heima í hinu svonefnda »Melstedshúsi«,
það var stutt leið fyrir sjómenn, að kom-
ast þangað. Þar var höfð sjerstök lestrar-
stofa handa þeim, og var hún mikið notuð,
þar voru mörg bréf skrifuð, margar
guðsþjónustur haldnai', jeg minnist þess,
að mjer þótti það fögur sjón, er skip-
stjórar komu þar ásamt möigum hásetum.
sínum. Þegar útlendir skipbrotsmenn
voru hjer í bænurn konxu þeir oft þangað
og kunnu að meta vingjarnlega lxjálp, er
þeini var auðsýnd.
Nú eru breyttir hættir á svo mörgum
svæðum, einnig hvað sjávarútveg snertir.
Seglskipunum hefir fækkað, botnvörpung-
ar hafa komið í staðinn, og nú er það
altítt, að sjómenn vorir fara oft á ári til
annax'a landa.
Þó að hjer sjc lítið um sjerstaka starf-
sexni meðal sjómanna, þá ber nxikið á
henni í öðrum löndum. Þar er mikið
gert fyrir sjónxannastjellina, miklu fórnað
af ije og starfskröflum.
Sjómenn liafa yfirleitt viðkvæmar lii-
finningar, en hinar viðkvæmu tilfinningar
geta einnig leiðst afvega. Það er þvi engin
iurða, þó að móðurhjartað titi'i, þegai'
hinn ungi sonur fer að heiman, og sú
spurning vakni: »Hvað ætli rnæti drengn-
um mínum?« Öllum ástvinum er auðvit-
að umhugað um, að vinir þeirra, sem
leggja út á djúpið, finni góða staði er í
land kemur; því að hætturnar eru rnai’g-
ar og nóg er af ginnandi tálröddum.
Þessu hafa góðir menn veitt ettirtekt og
hjá þeim lxefir vaknað sorg og þrá. Soi’gin
og hræðslan hafa kallað á hina biðjandi
þrá, og þráin breyttist í fórnarstarf. Sú
þi'á sagði: »Hjer er þörf á stai’fi öðrum
til góðs. Þeir sem spilla og tæla mega
ekki vera einráðir. í hafnarbæjunum eigæ
ókunnugir sjómenn einnig að geta mætt
verndai'vællum«. Þannig er byrjunin að
liinni mikilsverðu lcristilegu starfsemi
meðal sjómanna.
Jeg er ekki eins kunnugur þessu starfi
eins og skyldi, en liefi þó lesið mörg
krislileg sjómannablöð frá nágrannalönd-
unum og veit, að mikið er í sölurnar
lagt í þessu skyni. Þessi starfsemi er nú
rúmlega 100 ái'a gömul. Englendingui'inn
George Charles Smith, sjálfur af sjómönn-
um kominn, dugna.ðarmaður hinn mesti,
varð brautryðjandi þessa starfs og starf-
aði óþreytandi meðal þessara vina sinna
til dauðadags, en hann dó 1863. Mjög
öílugl fjelag var stofnað í London, The
British and Foreign Sailors’ Society, og
nú breiddist starfið út til annara landa.
í Danmörku eru 3 fjelög, sem starl'a
á þann hátt, að sjómannaheimili eru
bygð, bæði heima og í erlendum hafnar-
bæjunx, og í þeim bæjum er bygð kirkja
og við hana er dansluir preslur. 1 Dan-
mörku cr 4. sunnudagur eftir þrettánda
kallaður y>sunimdagur sjómannannaa, og
er þá í öllum kirkjum landsins minst á
þetta starf og fje safnað þvi lil styrktar.
Hin danska starfsenxi er 50 ára gömul og
hin norska sömuleiðis. Norðmeun hafa
sýnt mikinn álxuga í þessu starfi. Nú
hafa þcir sliki starf í 40 hafnarbæjum
annai'a landa, þar eru 13 prestar og um
30 aði'ir starfsmenn þeim lil aðstoðar.
Þegar skipin korna i ókunna höfn fá
skipyerjar heimsókn af góðurn vini, sjó-