Ægir - 01.02.1916, Blaðsíða 6

18
ÆGIR
nægjuna með núgildandi vátryggingarlög
kvað hann stafa at því, að sjómenn vildu
fá að vátryggja sig hærra en lögin leyfðu,
þætti útborgunin of lítil, ef dauða bæri
að höndum. Þá vildu þeir og að sjó-
menn væru jafnframt trygðir fyrir slys-
um. Yfirleitt væru sjómenn ekki mót-
fallnir að greiða hærri iðgjöld, enda væri
það nauðsynlegt, ef útborganir ættu að
hækka að nokkrum mun. En sjerstak-
lega lagði hann áherslu á, að vátrygging-
arskyldan yrði gerð almennari en nú á
sjer stað, enda gætu iðgjöldin orðið því
lægri í hlutfalli við útborgunina, sem
íleiri vátrygðu sig. Eins og nú stæði,
vátrygðu þeir einir sig, er í mestri hættu
væru, en hinir drægu sig í hlje. Þannig
væri mikill fjöldi manna, sem stundaði
sjó að sumrinu á smábátum, einkum á
Austfjörðum, sem allir væru óvátrygðir.
Væru allir slíkir menn vátrygðir, mundi
vátryggingarsjóðnum aukast drjúgum
tekjur, en áhætta hans eigi aukast að
sama skapi, með því slysfarir væru einna
fátiðastar á þeim förum.
Rá tók til máls Tryggvi Gunnarsson
fyrv. bankastjóri. Skýrði hann frá hag
vátryggingarsjóðsins og sýndi fram á, að
hann væri eigi fær um hærri útborganir,
ineð sömu iðgjöldum og nú eiga sjer
stað. Frekar var hann mótfallinn skyldu-
vátryggingu, bjóst við, að hún mundi
verða mjög óvinsæl. Hefði stjórn vá-
tryggingarsjóðsins borist brjef úr ýmsum
úttum, um það, að mönnum þætti, jafn-
vel núgildandi iðgjöld of há. Hefðu þeir
jafnvel í hótunum að hætta með öllu að
fara á sjó, ef þeir yrðu þvingaðir til að
greiða slík gjöld.
Edilon Grímsson var á hkri skoðun
og Tryggvi, að skylduvótrygging mundi
verða óvinsæl. Hins vegar taldi hann
mikla nauðsyn ó, að aukið væri eftirlit
með útbúnaði vjelabáta, og helst að skip-
aður 3rrði eftirlitsmaður fyrir alt land með
úrskurðarvaldi.
Matthias Ólafsson áleit, að eigi hjálp-
aði að horfa í það, þótt slík lög yrðu
óvinsæl. Ef menn ljetu eigi að áminn-
ingum, væri enginn annar kostur, en að
neyða þá með lögum, þótt leitt væri að
til þess þyrfli að taka. Kvaðst á sama
máli og Edilon Grímsson um það, að
nauðsynlegt væri að sldpaður yrði eftir-
litsmaður með útbúnaði skipa fyrir alt
landið, en vátryggingin væri jafn nauð-
synleg fyrir því. Gott eftirlit drægi að-
eins úr áhættu vátryggingarsjóðsins, en
kæmi aldrei með öllu í veg fyrir slys.
Sveinn Guðmundsson kvað nauðsyn-
legt að tryggingin yrði almenn fyrir alla
er sjó stunda, hvort heldur væri um
stuttan eða langan tima. Kvaðst ekki
leggja svo mikla áherslu á hækkun ið-
gjalda og útborgunar, þótt hann kysi
það heldur. Sjer þætti mest undir þvi
komið, að enginn færist í sjó svo að
hann yrði ekki bættur.
Taldi óhæfilegt að ekki væri tveir vjel-
sljórar með hverjum bát.
Þá tók til máls Þorsteinn Gíslason frá
Meiðastöðum í Garði, sem mættur var
sem fulltrúi fiskifjelag'sdeildar Gerða-
hrepps.
Kvað hann það venju i sinni sveit, að
fiskimenn væri að eins vátrygðir á velr-
arvertið, eða sem næst frá miðjum febr.
til miðs maímánaðar um 13—14 vikur,
á öllum öðrum timum ársins væri þeir
óvátrygðir og væri þar þó sóttur sjór
árið um kring. Álitur það vanhugsað að
vátryggja sjómenn að eins þennan stutta
tíma.
Hyggur að tiltækilegt væri að hafa ið-
gjaldið nokkru lægra að sumrinu.
Telur skylduvátrygging óhjákvæmilega
þar sem við slikan hugsunarhátt sje að
etja að menn vilji ekld, af frjálsum vilja,