Ægir - 01.02.1916, Blaðsíða 7

ÆGIR
19
leita við að sjá fjölskyldum sinum borg-
ið, eftir sinn dag.
Þorsteinn J. Sveinsson kvað það eigi
svo mjög lögunum að kenna hve margir
væri övátrygðir hjer á landi, heldur fram-
kvæmd þeirra. Flutti hann alllanga og
fróðlega tölu um vátryggingu sjómanna
°g verkalýðs i Þýskalandi og Danmörku.
Nokkrar umræður urðu um það, hvort
eðlilegt væri að útgerðarmenn borguðu
nokkuð af iðgjaldinu svo sem nú tíðk-
ast, eða ekki. Voru skoðanir manna
skiftar um það efni, en íleiri hölluðust
að því, að rjett mundi vera að halda því
ákvæði gildandi laga, að einhverju leyti.
Klukkan var nú orðin 1 og stóð þá
forseti upp og þakkaði fundarmönnum
iyrir rækilegar umræður.
Var þá eigi íleira tekið fyrir og sagði
því fundarstjóri fundi slitið.
Skýrsla
til stjórnar Fískifélags íslands
frá erindreka Fiskifélagsins erlendis.
Við árslok 1915.
Samkvæmt erindisbrjefinu her mjer að
senda skýrslu til Stjórnarráðsins og stjórn-
ar Fiskifélagsins við lok ársins, en þar
sem jeg með skýrslu þeirri sem birt var
i júlí síðastl. og ársfjórðungsskýrslu dags.
5. okt., hefi nokkurn vegin skýrt frá því
helsta er telja mátti að hafa þýðingu fyr-
ir fjelagið, þá vísa jeg til þeirra skýrslna
og ber því að skoða þessa sem áfram-
hald af þeim og því allar í heild sinni
sem ársskýrslu.
Þó vil jeg að þessu sinni fara nokkuð
itarlegar út i viðburði ársins yfir höfuð.
Árið 1915 sem nú er liðið, hefur verið
eítt hið sorglegasta ár, sem komið hefur
í sögu mannkynsins. Það hefur hvernig
sem á það er litið, gefið tilefni til alvar-
legrar ihugunar, bæði fyrir þá, sem taka
þátt í þeim hildarleik sem yfir stendur,
og eins fyrir þá sem ekkert eru við hann
riðnir, en aðeins heyra daglega skýrt frá
viðburðunum. Daglega eykst ábyrgðin
gagnvart eftirkomandi kynslóðum, því
þær munu á sínum tíma verða að bera
byrðarnar og gjalda fyrir syndir feðranna.
Norðurálfan — miðstöð menningarinn-
ar — hefur orðið óð. Mikið af því, sem
margra ára iðjusemi og hugvit hefur bygt,
er nú rifið niður til grunna, auk þess
sem vitsmunir og vísindi eru nú notuð í
þjónustu eyðileggingarinnar. Blóðið flýt-
ur í straumum, ræktaðar ekrur og aldin-
garðar er gjört að eyðimörkum og skot-
gryfjum, hallir, kirkjur og skólar að
sjúkrahúsum, og verksmiðjur og skipa-
kvíar að hergagnasmiðjum. Stjórnirnar
kalla á íleiri menn til vígvallarins og
heimta meira púður og kúlur. Æðið
breiðist út, verður tryltara, enginn sjer
fyrir endann. Svona er útlilið við árs-
lokin 1915. — Það er borgaraslyrjöld í
heiminum, sturlungaöldin endurtekur sig
nú eftir nærfelt 700 ár, miklu ógurlegri
en áður, þvi hjer er það helmingur hins
mentaða heims, sem nú er að vígum.
Öll verslun og samgöngur hafa farið
á ringulreið og sumpart alveg stoppað.
Norðurálfan 'hefur staðið á vígvellinum
— að undanteknum ystu annesjum, Spán-
arskaganum, Norðurlöndum og íslandi
— og öll venjuleg störf því verið van-
rækt.
Arður af vinnunni — peningarnir —
hafa því skift um stað, þeir hafa minkað
á ófriðarstöðvunum og halda áfram að
streyma þaðan meðan ófriðurinn stendur,
til þeirra er framleiða eins og áður,