Ægir - 01.01.1918, Blaðsíða 16

10
ÆGIR
láarstæði í V.-Skaítafellssýslu
og lantíhelgin þar.
Það var á aukaþinginu síðasta, að sam-
þykt var þingsályktunartillaga um rann-
sókn hafnarstæða, á Austfjörðum o. fl. st.
Mátti sjá það af einhljóða samþykt
tillögunnar og umræðum þeim, sem um
málið voru, að mikil þörf væri á slikum
rannsóknum. f*ó að þarfirnar til hafna
og bættra lendingastaða séu ærið mis-
jafnar á hinum ýmsu hlutum landsins,
þá efar enginn hversu mikil samgöngu-
bót er að slíku, og livaða þýðingu hafnir
hafa, eigi að eins fyrir sjávarútveginn,
heldur og lika fyrir landbúnaðinn. Það
gladdi þvi Skaftfellinga mjög, er þeir
fréttu að Vík og Dyrhólaey hefðu verið
tekin með til þeirra rannsókna. Hvergi
mun vera jafn örðugt með lendingu eins
og fyrir ströndum V.-Skaftafells- og
Rangárvallasýslu. Hefir það staðið þeim
sýslum meir fyrir þrifum en nokkuð
annað. Það munu fáir gei’a sér hugmynd
um, sem eigi þekkja til, hve feikna örð-
ugleikum það er bundið að ná nauð-
synjavörum að sér og koma afurðum
frá sér. Óhugsandi er að ætla á slíkt
nema um sumarmánuðina, þegar blíðast
er, og vill það þó verða erfitt stundum.
Fastar bryggjur eru hér engar, og eigi
heldur lausar. Bátarnir lenda við sand-
ana. Um leið og þeir kenna sands, er
þeim rent við, fara þá vanalega 2—4
menn utau-undir þá hliðina, sem til
sjávar veit. Slær bátnum þannig flötum
á land upp. Á uppskipunarbátunum eru
vanalega 16—18 manna, færri mega þeir
ekki vera til þess að geta ýlt frá landi,
þvi að kappsamlega þarf að róa. Sá sem
bátnum stýrir (formaðurínn) kallar fyrir
er færi gefur úr landi og í land. Öldurn-
ar eru misjafnlega háar og þarf því tölu-
verða leikni til að sjá út þegar fært er
og ófært. Kemur því oft fyrir að öld-
urnar skella yfir hátinn, og eyðilegst þá
það sem í honum er, þoli það ekki sjó-
bleytu. Mikil hætta getur stafað af sjó-
skvolpi þessu, en ótrúlega fá manntjón
hafa þó af því hlotist, þó að oft sé telft
á tvær hættur, og tvísýnt sé oft hvernig
fara muni.
Útræði er því mjög ilt um vetrartím-
ann. Þó hafa i langa tíð verið stundaðir
sjóróðrar héðan úr Mýrdal. Róið þegar
best og blíðast er.
Fyrir nokkrum árum fiskaðist hér all-
vel, en síðan botnvörpuskipin komu til
sögunnar hefir minna aílast. Þykja þau
æði uppvöðslusöm i landhelginni fyrir
sýslunni. Hafa þau líka nær því verið
óáreitt árum saman, enda ilt til varnar
fyrir eitt skip á þessu svæði, sökum stað-
hátta. Má oft sjá mörg skip (stundum
svo tugum skiftir) fram af Hjörleifshöfða
og vestan Dyrhólaeyjar, að botnvörpu-
veiðum í landhelgi. Fara þau stundum
svo nærri landi, að vel má greina með
berum augum merki þeirra, hvað þá í
sjónauka. Breiða þau stundum fyi’ir
númerin. Eigi hafa menn þó amast við
sliku, og eigi kært þó að stundum hafi
lcgið við því. Eru það séi’staklega Þjóð-
verjai’, er leikið hafa lyst þessa, en ein-
hvern þátt eiga islenzku bótnvörpuskipin
í því lika.
Síðan að striðið hófst, og fiskiskipun-
um fækkaði, hefir aflast betur hér. Áður
fyr fiskuðu menn á handfæri — stóra
öngla beitulausa. — Nú nota nokkrir
bátar þorskanet. Hafa þau reynst ágæt-
lega og fyllst af vænum þorski, oft 80 til
100 i neli, cn rnest hefir þó verið 150 i
í neti (30 faðm.). Hæpin er þessi veiði-
aðferð hér og ætti helst ekki að vera
notuð, nerna þá rétt litið eitt. Þó að gott
sé í dag, getur oi'ðið ófært að morgni,