Ægir - 01.01.1918, Blaðsíða 17

Æ G 1 R
11
enda hafa netin oft tapast, eða þá rekið
upp, slitin og sanddregin.
Fiskigöngurnar koma hér þétl upp að
landssteinum og liður aldrei sá vetur, að
eigi verði menn við þær varir, þólt að
brim hamli ræði; er mönnum þá s}rnd
veiðin en ekki gefin.
Það hefir því töluverða þýöingu fyrir
sjávarútveginn, ef mögulegt væri með
hafnarstæði hér. Óvíða mun vera jafn
skamt til miða og gott lil fiskiveiða og
héðan. Mikla þýðingu liefði það líka
fyrir alla sjófarendur og þá eigi síst þau
sldp — innlend sem útlend — er að veið-
um eru hér úti fyrir, að geta leitað hafn-
arinnar þegar ill ei-u veður.
Á þessa staði hefir að vísu verið litið
fyr, en engin rannsókn fram farið, og er
því ekki hægt að byggja neitt á sliku.
En það er trú manna, að eilthvað megi
bæta lendingu hér i Vík, en erfitt mun
reynast að gera hér örugga höfn. Við
Dyrhólaey mun haga öllu befur iil með
hafnarstæði, aðdýpi er þar meira, ldettar
og sker fram í sjó, sem hugsanleg! væri
að einhverjum notum kæmi.
Leiði rannsókn það í Ijós, að hægt sé
að gera höfn á öðrum hvorum staðnum,
þá dylst engum að það muni kosla milj-
ónir króna. En hvaðan á að fá þá fé-
fúlgu? Frá landssjóði væri náttúrlega
eðlilegast að það kæmi, en af fenginni
reynslu umliðinna ára, þá hefir illa geng-
ið að fá fé til framkvæmda í Skaftafells-
sýslu, og má þvi ætla að fjártillag til
þessa, eigi sér langa bið.
Mér hefir því hugkvæmst, hvort ekki
sé litandi á annað mál, sem bæti úr
þessu, en sem hefir þó sjálft töluverða
þýðingu. Það er undanþága frá lögum
um botuvörpuveiðar i landhelgi. Þetta
mál er að vísu elcki nýtt, það lcom fyrir
Alþingi 1901 og 1903 (og enda áður).
Frumv. þetta flutti Guðl. Guðmundsson
sem þá var alþingismaður okkar Skaft-
fellinga. Frumvarpið fór fram á að heim-
ila félagi einu íslenzku, botnvörpuveiðar
i landhelginni fyrir Skaftafellssýslu, gegn
vissu endurgjaldi í landssjóð, og skaða-
hótum til viðkomandi sýslna. Félag þelta
sem hafði 3 miljón króna höfuðstól, og
umráð yfir 16 gufuskipum, ætlaði hins-
veg3r, ef leyfið fengist, að gera höfn við
Dyrhólaey og gera þau þaðan út að
nokkru leyti. Umræður um þetta mál
urðu nokkrar, og mikill skoðanamunur
(Alþingistíðindi B 1901). Fór svo að
lokum að frumvarpið var felt við 2. umr.
í neðri deild, með jöfnum atkv. Á næsta
þingi, (1902) kom frumvarpið aftur fyrir,
en með nokkrum breytingum, sem þá
var einnig felt.
Síðan hefir eigi verið á mál þetla
minst, svo ég viti. Margt hefir þó breyst
siðan, fiskiflotinn stærri og veiðaríærin
betri nú en þá gerðust hér, og þekking
og reynsla manna á þeim efnum meiri
nú, en þá var. Nú hafa landsmenn eign-
ast 20 botnvörpuskip, þá voru engin, og
var það meðal annars eitt af því sem
fundið var að frumvarpinu (1901), að
það hlyti að standa útlent félag að baki
þvi, sem hefir eflaust verið. Að vísu er
nú höggið skarð í þá tölu, með sölu
þeirra 10 siðastliðið ár, en ætla má að
það verði bælt upp strax að lokinni
styrjöldinni, [og getur hugsast að þess
verði skamt að bíða, að þeir verði fleiri
cn þeir nokkru sinni hafa verið.
Fyrir útgerðarfélögin sem botnvörpu-
skip eiga, hefir þetta mál töluverða þýð-
ingu. Það segir sig sjálft, hvílíkur upp-
gripaafli það getur vei ið fyrir botnvörpu-
skipin að mega fiska í landhelginni hér.
Við skulum hugsa okkur í norðanrok-
um, þegar að ófært fiskveður er utan
við landhelgislinuna, og fiskiganga er
komin þétt upp að landi, að gela fiskað