Ægir - 01.01.1918, Blaðsíða 22

16
ÆGIR
minni en hann og stóðu hryggjaliðatind-
arnir at'tan við hausinn því sem næst í
gegnum magann. Það er mér ekki vel
skiljanlegt, hvernig þorskurinn hefir farið
að þvi að gleypa þenna örðuga bita, og
enn óskiljanlegra var það, að hann skildi
þó hafa lyst á litlum sildarbita og vilja
stofna sér i lífsháska með því að gleypa
hann.
Ekki virðist græðgin minka þó að
fiskarnir séu minni, og skal eg, til þess
að færa orðum mínum stað, nefna mar-
hnútinn. Fieslir munu kannast við að
ekki vantar hann munninn. Skal eg segja
dálilla sögu um reyndan og ráðsettan
(o: fullvaxinn) marhnút, sem eg athugaði
eitt sinn við bryggju i Reykjavik. Þar
höfðu menn verið með nýveidda sild og
lá þar millisild ein á botninum. Sé eg þá
hvar »marsi« kemur, liægt og gætilega,
eins og liouum er tílt, virðir fyrir sér
sildina og hyggur hana góða til átu. Fer
hann þá framan að henni, tekur um
hausinn á henni, stingur honum upp i
sig, þangað til að hún er komin altur
að gotrauf ofan i marhnútinn, en hann
hafði ekki athugað það, að sildin var
jafnlöng og hann sjálfur, eða öllu lengri,
og þvi ekki líklegt, að hann gæti inn-
byrt hana og nú stóð hún á botni i
maga hans og gat ekki komist lengra.
En þetta virtist ekki gera »marsa« neitt
til, hann hafði auðsjáanlega ekki annað
þarfara að gera í svipinn, en að leggjast
á melluna og bíða rólegur þess líma,
að sildin mellist svo mikið, að hún
kæmist öll niður í magann. En þá kom
annað fyrir: Annar marhnútur hafði ver-
ið þar á vakki og séð hvað fram fór.
Hefir liann að líkindum hugsað sein svo,
að ekki væri ósanngjarnt, að hann gæti
fengið það af síldinni, sem stóð út úr
félaga hans og fór fram á eitthvað þess
háttar við hann. En það var ekki nærri
þvi komandi. Hann vildi engu miðla og
ætlaði að synda burt. Það gekk reyndar
illa, því að síldin var stirðnuð og sporð-
urinn beygður upp á við og gat mar-
hnúturinn þvi ekki synt með botninum,
síldin stýrði honum upp i sjóinn. Kunn-
ingi hans fór þá að gerasl áleitnari,
reyndi að narta í sildina og urðu úr
þessu hálfgerðar ryskingar, en hinn með
síldina átti erfitt aðstöðu og tók því það
ráðið að reyna að flýja. Hurfu þeir þvi
brátt sýn, svo að eg gal því miður ekki
séð, hvernig leikurinn endaði, livort að
eigandi síldarinnar fékk að melta hana
i l'riði, eða hvort hinn hefir að lokum
togað hana út úr honum.
Þessi saga um marhnútinn sýnir að
hann er feikna gráðugur, þvi að liann
reynir að gleypa bita, sem er jafnstór
honum sjálfum, og ef til vill hefir hon-
um tekist að kyngja henni alveg, með
þvi að reka hana ofan i sig með aðstoð
koktannanna. Ef hákarl ætti að gleypa
svipaðan bita að tiltölu, þá yrði það
heill hvalur, á stærð við marsvín eða
litla háhyrnu. (Frh.)
-j- Tryggvi Guimarsson,
f. v. bankastjóri.
Næðir haust um úlhafseyna,
ýmist ber lil hennar meina,
bilar múr við brotna steina,
bugast sókn og rofnar her
foringinn þá íallinn er.
Margir hafa mætir hnigið
menn sem vörðu þjóðar vígið.
á ýmsa lund þó af þeim ber,
Tryggvi sem að sá í anda
sinnar þjóðar framtíð standa