Ægir - 01.01.1919, Síða 9

ÆGIR
3
þarf að kuuna. Þessi gangur er eigi að
eins hlægilegur, heldur er hann skaðleg-
ur. í fjTsta lagi er hann skaðlegur nem-
endum sjálfum og i öðru lagi getur ráðn-
ing manna, sem ekki kunna almenna
vinnu, haft ýms óþægindi í för með sér
fyrir eigendur, vátiyggjendur og fleiri.
Sú skonnorta, sem flmm menn eru
ráðnir á til að sigla milli landa, verður
að komast leiðar sinnar með þessum
fimm mönnum. Meiri vinnukraft þarf
ekki, en hann má heldur ekki vera minni.
Þess vegna má enginn, þegar á sjóinn er
komið, draga sig í hlé. Hásetinn verður
að kunna sitt ætlunarverk, viðvaningur
(Letmatros) sitt og drengur (Jungmaður)
sitt, og gamalt máltæki er það, að i orða-
hók sjómanna eigi setningin »eg get
ekki« hvergi að finnast. Tala skipverja
kemur til greina þegar farmgjald skips
er ákveðið; þess vegna verður hver og
einn skipsmanna að kunna það verk,
sem hann ræðst til að vinna á skipinu,
því eigendur leggja enga aukamenn til.
Á íslenzku fiskiskipunum, og efalaust
annara landa fiskiskipum, hefir það frá
byrjnn gengið svo til, að það sem einn
ekki getur, það er annar látinn gera, og
þykir náttúrlegt, en þegar 5—6 menn af
25 gera öll sjómannaverk á kútter og
eigi er hægt að fá fleiri til vinnu vegna
vankunnáttu og kæruleysis, þá er komið
of mikið af svo góðu, enda afleiðingin
sjáanleg þann dag í dag, þar sem sú
hugmynd ríkir, að það sem eg get ekki,
það gerir hinn. Þetta getur verið gott og
blessað þangað til kemur að því, að eg
er stýrimaður, sem ekkert kann, en h i n n
er máske viðvaningur á skipinu,
hann kann það sem h a n n á að kunna,
og hann á að gera fyrir mig það verk,
sem e g á að ábyrgjast að sé vel og vand-
lega gert, því eg kann það ekki, þá er
nú kominn öfugsnúður á línuna og
hann verður að laga.
Rrjú próf við skólann álít eg
hið eina ráð til að berjast gegn þeim
hugsunarhætti, að öllu sé óhætt, að þetta
og hitt sé fullgott, að alt komi í hendi
o. s. frv.
Það verður einhvern veginn að koma
í veg fyrir það, að menn ráðist á (eink-
um erlend) skip sem stýrimenn og séu
sendir í land aftur eftir fáa daga sem ó-
hæfir; slík vanvirða má ekki eiga sér
stað og síst nú, þegar íslendingar sjálfir
fara að flytja vörur á islenzkum skipum
milli landa. Sé vilji manna frásneiddur
því að vilja læra það, sem atvinnuvegur
krefst að kunnað sé, þá verða lögin að
taka í strenginn.
Hið eina ráð lil þess að kippa ein-
hveiju hér í lag álít eg það, að á skól-
anum verði haldin þrjú próf, sem þeir,
er millilandasiglingar ætla að stunda,
verða að leysa af hendi:
1. annarsstýrimannspróf.
2. yfirstýrimannspróf.
3. skipstjórapróf.
þannig, að enginn gæti tekið yfirstýri-
mannspróf, nema sá sem sannað gæti,
að hann hefði siglt annarstýrimaður í
eitt ár, og enginn gengið upp til skip-
stjóraprófs, nema sá er siglt hefði fyrsti-
stýrimaður eitt ár. Með þessu móti ynn-
ist það smátt og smátt, að menn færu
að vanda sig og sjá þörfina til þess. Það
er engin ástæða til að troðfylla skólann
velur eftir vetur, þvi landinu er drýgra,
að eiga 10 góða stýrimenn, sem kent
geta skipshöfnum sínum verk og skips-
siði, en 100 stýrimenn, sem þurfa að fá
tilsögn og leiðbeiningar hjá hásetum þeim,
sem þeir taka að sér að segja til verka,
því eins og strikinu er haldið nú, fer alt
í öfuga átt. —