Ægir - 01.01.1926, Qupperneq 12

4
ÆGIR
nafni. Aftur á móti vilja kaupendur á
Spár.i, nefna 18—20 þuml. fisk millifisk,
en hér mun það nafn ekki vera nolað uni
hann enn þá. En mér er ómögulegt, að
sjá betur, en að alt stefni að þvi, að nauð-
syniegt verði, að slá föstu lengra máli á
slórfiski. Eins og stendur, er verslunin
með stórfisk ekki heilbrigð að þessu leyti.
Kaupmenn kaupa af framleiðendum stór-
fisk, sem er yfir 18 þuml. en verða oft að
selja stórfisk 20 þuml. og þar yfir. Hér á
Austurlandi hafa menn reynt að komast
hjá þessu, með því að vísa til þess að
Austfjarðafiskurinn væri vænn, og það er
hann vanalega, en árið sem leið var hann
í smærra lagi. Afleiðingin af því sýndi sig
líka. Síðari hluta ársins, vildu sumir kaup •
endur fá fisk yfir 20 þuml. og aðrir vissa
tölu i skippund. Af þessu leiðir aftur, að
kaupendur, sem ekki setja nein stærðar-
skilyrði, hljóta að einhverju leyti að fá
þann fisk, sem ekki fullnægir skilyrðum
hinna, og verða óánægðir með hann, enda
hlýtur slíkt að liefna sín. Eg þykist hafa
orðið þess var, að i augum kaupendanna
er stærð fiskjarins engu lítilfjörlegra at-
riði en gæðin, að minsta kosti verður
stærðin oftar tilefni lil umkvartana.
Öðru atriði má heidur ekki gleyma í
þessu samhandi, það eru keppinautar okk-
ar á markaðinum. I matsreglugerð Norð-
manna frá 28. apríl 1922 er stærð ákveð-
in: Smáfiskur, frá og með 50 cm. (19^/s
þuml. til og með 40 cm. (15^/4 þuml.). —
Smár smáfiskur (Smásmá) frá 40 — 35 cm.
(13s/'8 þuml.). Ef nú stærð fiskjarins er
eins mikið atriði í augum kaupendanna
og gæðin, þá stöndum við illa að vígi í
samkepninni, ef við höldum dauðahaldi í
málstærð, sem í framkvæmdinni er orðin
úrelt og keppinautar horfnir frá.
Um stærð Labradorfiskjar er svipað að
segja. Á Spáni þykir núverandi stærð of
smá. Uppástunga fjórðungsþingsins um að
færa minstu stærð niður í 28 cm. (103/r
þuml.) er á eftir límanum. Nú hefir um
nokkur ár verið lekið úr Labradorfiski
allur fiskur undir 12 þuml. og kallaður
handfiskur. Áður en þelta var gert hér,
gerðu kaupendur syðra það sjálfir þegar
fiskurinn kom, og vilja endilega að þess-
um fiski sé haldið sér, enda hafa fyrir
hann sérstakan markað. Mér virðist það
lika vera fremur tap en vinnÍDgur, þó hægt
væri að taka upp stærð tillögunnar og
láta handfisk hverfa, því að með því yiði
6—8% af framleiðslu Labradorfiskjar að
engu, ef miðað er við undanfarin ár. Geri
eg þó ráð fyrir, að alt að helmingi hand-
fiskjar sé undir 103A þuml.
Um legundamerki get eg slept að ræða
að sinni. Eg samdi í fyrra uppkast að
reglugerð um merki á fiskumbúðir, og
heft eg í hyggju, að senda fiskiþÍDginu það
til athugunar, eða skrifa um það sérstak-
lega.
Eg álít að ekki sé gott að ákveða í
reglugerð, hvað fiskur eigi lengi að liggja
í salti, til þess að vera matshæfur. Pað er
eins mikið komið undir ýmsu öðru en
tíma, t. d. stærð fiskjar, sallmagni, salt-
tegund, söltunaraðferðum, aðstöðu (háum
eða lágum stöplum) o. s. frv. Fiskur get-
ur verið fullstaðinn til verkunar eftir 8
daga, og vanstaðinn eftir mánuð, og verð-
ur því þekking og reynsla hentugri mæli-
kvarði í þeím efnum en tímatakmark í
reglugerð. Auðvitað mælli setja tímann
svo langan, að örugt væri, en eg býst þó
við, að útlit og ásigkomulag fiskjarins
yrði eftir sem áður að vera ákvarðandi
um það, hvenær fiskurinn væri matshæfur
eða fullstaðinn.
Seyðisfirði, 21. janúar 1926.
Sueinn Arnason.