Ægir - 01.12.1930, Blaðsíða 24

276
ÆGIR
Ég fór strax á skipi við sjöunda mann
á strandstaðinn. En er við komum að
skipinu, fengum við þær móttökur, að
skipsmenn komu með barefli og ætluðu
sjáanlega að gefa okkur minnilega ráðn-
ingu, ef við réðumst til uppgöngu. En til
allrar lukku hafði ég þá, sem endranær,
haft riffilinn minn með mér. Éegar ég
sá hinar vinsamlegu móttökur, sem við
áttum að fá, þreif ég riffilinn í snatri og
miðaði á skrokkana. Skifti þá fljótlega
um, er þeir sáu hnefaréttinn og horfðust
í augu við hann, voru þeir samstundis
ljúfir sem lömb. En þá á samri stundu
losnaði skipið af steininum og rak und-
an landi. Fórum við þá strax til lands
aftur. Éegar bæði skipin höfðu lagst hlið
við hlið, voru háðar skipshafnirnar að
flytja á milli allt. sem hægt var að flytja,
þar á meðal töluvert af saltfiski. Eftir
tæpa tvo tíma sökk svo skipið. Sigldi
hin skútan þá til hafs og sást hér aldrei
framar.
Nokkru siðar gerði töluvert brim og
rak þá mikið af braki ,úr skrokknum, á-
samt tunnum og ýmsu öðru verðlausu
drasli.
Ég get ekki leitt bjá mér að skrásetja
hér ofurlitla slu ítlu af því hún er í beinu
sambandi við strand þettað. Nokkrum
dögum eftir að skútan brotnaði, var það
einn morgun, þegar ég var nýkominn á
fætur og sezlur við skriftir, að inn til
mín kemur frændi minn, sem nú er
fyrir löngu dáinn. Var hann að spigspora
um gólfið, þögull og ibygginn, þar til
hann var kominn það nálægt mér, að
hann með mestu leynd gat stigið fæti
sinum á tá mér um leið og hann leit
glettnislega til mín og labhaði síðan út
aftur jafnþögull og hann kom. Ég þólt-
ist skilja svo framkomu frænda mins
sem eitthvað óvenjuiegt væri á seyði og
stóð því upp af slólnum og gekk út. Var
frændi minn þá fyiir á hlaðinu. Sagði
hann mér þar, með hinni mestu leynd,
að hann þá um morguninn hefði fundið
í fjörunni kvartél með koníaki, sem hann
væri búinn að koma inn í pakkhús mitt.
Sem auðvitað var, varð mitt fyrsta að
lyfta hjarta og huga til hæða, og þakka
forsjóninni fyrir þessa kærkomnu send-
ingu. Svo hentist ég eins og elding inn í
húsið aftur, þreif tvo kaffibolla og stakk
þeim sinn i hvorn buxnavasa. Gengum
við svo báðir með hinni mestu hægð
niður að pakhhúsinu, því þó hjörtu okkar
ekki væru á neinni hægfara göngu, vild-
um við þó ekki láta fólk sjá, að neinn
asi væri á okkur, til þess að leiða allan
grun frá, að við hefðum orðið fyrir ó-
venjulega miklu happi. Þegar við kom-
um inn i pakkhúsið, gættum við þess,
að loka vandlega hurðinni, svo enginn
kæmist inn, á meðan við sætum að
sumblinu.
Kom svo frændi minn með kvartélið,
var það fögur sjón og freistandi. og lét
ég ekki lengi bíða að taka úr tappann,
og hella góðum slurk ihvernbolla. Lyft-
um við svo glösum um leið og ég hélt
stutta alvöruþrungna aðvörunarræðu yfir
frænda mínum um það, hversu áríðandi
okkur báðum væri að drekka svo bóf-
lega að aldrei sæist á okkur, og ég, sem
hreppstjóri sveitarinnar, yrði lika að gæta
skyldu minnar, og passa að láta ekki sjá
mig sætkendan á almannafæri, og það af
frönsku koniaki. Lyltum við svo báðir
bollum og rendum út!
Ég hefi að sönnu aldrei gert neina til-
raun með að gleypa í mig glóandi kol,
en hliðstæða kennd, þeirrar tilfinningar
þóftist ég finna, um leið og franska koní-
akið hans frænda míns rann mér um
brjóst. Svo duttu báðir bollarnir úr hönd-
um okkar, og fóru í mél á steingólfinu,
stóðum við svo þarna hvor framan í