Ægir - 01.11.1931, Blaðsíða 13

ÆGIR
223
in svo traust, að ekkert fái grandað lienni,
jafnvel ekki eldur eða jarðskjálftar. Brú-
arsmíðinni var lokið missiri á undan á-
ætlun. Brúin er lengsta og mesta hengi-
brú i heimi. Fráleitt verður hún það þó
lengi, því teikningar hafa þegar verið
gerðar að enn stærri brúm, t. d. Golden
Gate Bridge í San Francisco, sem á að
verða 4200 fet milli endaturna, og brú
yfir New York fjörð er í ráði að smiða.
Verður hún á milli Staten Island og Long
Island og verður 5000 fet ensk milli
turna. — Húdsonsflóabrúin er vátryggð
fyrir 55 milljónum dollara.
Sjómannalíf í Hafnahreppi
síðastliðin 60 ár.
Eftir Ól. Ketilsson.
Með ákveðnum orðum vil ég ekki neita
því, að það ekki geti verið hugsunarvilla
hjá mér, að ég muni eftir einu atviki úr
lífi mínu, þegar ég var að eins tveggja
ára og tveggja mánaða gamall, en ég get
þó ekki hrundið þeirri hugsun frá mér,
að Ketill sál. bróðir minn hafi þá ekki
verið að leiða mig í kringum útikofa
einn, sem stóð ítúngarðinum á svonefnd-
um »HjalIavelli«, og segja mér að inni í
kofanum væri draugur, en saunleikurinn
var, að í kofa þennan hafði verið látinn
skrokkur af sjálfsmorðingja sem Eirikur
hét og drap sig í sjó. Hins vegar ekki
ómögulegt, að bróðir minn hafi sagt mér
frá þvi siðar, að hann hafi verið að leiða
mig í kringum kofann og segja mér af
draugnum, þó ég ekki geti munað, að svo
hafi verið. En svo er það annað atvik,
sem kom fyrir á gamlárskvöld 1867, þeg-
ar ég var þriggja ára gamall, sem ég
man mjög vel eftir, en af því að það
má telja þenna atburð það fyrsta, sem
ég með ákveðinni vissu man úr lífi minu,
og af því að ég veit að Ægir er að eins
lesinn af körlum, en ekki konum, og að
við karlarnir erum ekki vanir að vera
að blaðra því í kerlingarnar okkar, sem
við vitum að sært getur velsæmistilfinn-
ing þeirra, þá ætla ég nú að segja les-
endum Ægis frá þessum endurminninga-
rika fyrsta ógleymanlega viðburði bernsk-
unnar.
í*að var, eins og áður er sagt, á gaml-
árskvöld 1867; foreldrar mínir höfðu þá
sem endrarnær margt vinnuhjúa. Einn
af vinnumönnum þeirra hét Ásmundur,
ungur og dugandi efnispiltur, en nokk-
uð vínhneigður. Ein af vinnukonunum
hét Guðlaug, og var hún unnusta Ás-
mundar. Önnur vinnukona foreldra minna
hét Guðfmna, eldfjörug stúlka, prýðisvel
gefin. en full af glettni og gáska og gat
hún líka verið hinn mesti bragðarefur í
viðskiftum sinum við karlmennina, et því
var að skifta, og var hún ofjarl þeirra
flestra, bæði í andlegum og líkamlegum
fangbrögðum. í fleiri ár var ég brjóst-
mylkingur Finnu fóstru minnar, og kom
það af því, að móðir mín veiktist hæltu-
lega skömmu eftir að ég fæddist, en
Finna fóstra mín tók mig þá að sér og
lagði mig á brjóst sín, þvi að sjálf hafði
hún þá fyrir skemmstu alið barn. Sagði
fóstra mín mér síðar, að frekur hefði ég
verið til fæðunnar, og að minnstu hefði
munað að ég hefði nagað sig til mergj-
ar, en þrátt fyrir það var ég átrúnaðar-
goð fóstru minnar á meðan hún lifði.
Guðfinna dó i hárri elli fyrir nokkrum
árum i Reykjavik, hún var móðír frú
Gróu konu ólafs Gunnlaugssonar véla-
meistara í Reykjavik.
Þegar liðið var nokkuð á kvöldið
(gamlárskvöld), sat fóstra mín með mig
á rúmi sínu í vinnufólksherberginu og