Ægir - 01.03.1933, Qupperneq 11

ÆGIR
81
*
Islenzkur skipstj. í Vesturheimi.
Skipstjóri Magnús Magnusson, Win-
chester Mass. U. S. A., hefur endrum og
sinnum skrifað ritstjóra Ægis og hafa
nokkrir útdrættir úr bréfum hans birzt
í ritinu. Nú hefur borist bréf frá öðrum
Vestur-lslending og fylgir því grein sú,
sem hér fer á eftir. Það er ávallt gott,
þegar dugnaðarmenn fá viðurkenningu
einhverja íyrir vel unnin störf og eftir
því sem skilja má af greininni, hafa út-
lendingarnir tekið eftir framkomu Magn-
úsar skipstjóra og viðurkennt hana op-
inberlega í blöðum og látið hann finna
að þeim skrifum fylgdi fleira.
Hr. Magnús Magnússon er giftur Mar-
íu, systur varðskipsforingja Friðriks Ól-
afssonar.
Skipsij. Magnús Magnússon kaupir togara.
Þekking útlendinga á landi voru og
þjóð, fer óðum vaxandi, og liggja til þess
margar ástæður. Sögur vorar og bók-
menntir, skilnaðurinn við Danmörku,
Alþingishátiðin o. fl.', en ef til vill eiga
búsettir lslendingar i öðrum löndum
stærsta þáttinn í útbreiðslu lifandi þekk-
ingar á íslandi og sögu þess.
Sá sem þetta ritar hefur ferðast um
dvalið lengur eða skemur i mörgum
hinna íslenzku byggða bæði í Kanada og
Bandaríkjunum og er sammála þeim
sem álita að yfirleitt hafi framkoma ls-
lendinga i Ameríku verið landinu til
Qiikils sóma, en hvergi munu landar
^afa skarað eins greinilega fram úr öðr-
UlQ þjóðum eins og hinir islenzku fiski-
Qienn í Bosíod, sérstaklega þegar tekið
er tillit til, hvað fámennir þeir eru. —
Eru hér að eins tæpir 50 islenzkir sjó-
^enn, en þrátt fyrir örðugleika þá, sem
samfara eru því að vera útlendingar,
liafa um 30 þessara manna komist í
skipstjóra- og stýrimannastöður á að eins
örfáum árum, og ekki látið þar við sitja,
heldur eru sumir þerra langhæztu afla-
mennirnir í öllum togaraflotanum. Þessi
grein er ekki skrifuð til að segja sögu
allra þessara manna — og mun ég síð-
ar senda Ægi nánari fréttir af sumum
þeirra — heldur í virðingarskyni við
þann þeirra, sem mest og bezt hefur
skarað fram úr þeim öllum.
Fyrir nokkru síðan kvisaðist það að
skipstj. Magnús Magnússon væri að leggja
í það stórræði, að kaupa togara á eigin
spítur. — Þeir sem ekki þekktu mann-
inn, töldu frétt þessa skraf eitt; aftur á
móti vonuðu aðrir, að hér væri ekki um
skröksögu að ræða. En hvað sem hver
hélt, keypti Magnús skipið, bjó það út
til veiða og lagði á haf út. — Síðan eru
liðnar nokkrar vikur og hefur honum
gengið ágætlega. — Skipið skýrði hann
Heklu og er hún mikið og fagurt skip,
150 feta löng, 25 feta breið og gengur
12 mílur á timanum. Hún eréáragöm-
ul og er virt á 120.000 dollara. — Ég
hef átt tal við nokkra Bandarikjamenn,
um þessi kaup og ber þeim mjögsaman
við blöðin, að hér sé um óvenjulegan
atburð að ræða. Dáðst þeir mjög að
þessum unga íslendingi, sem lyrir fáum
árum var fátækur og óþekktur útlend-
ingur, en er nú kominn í röð hinna
stærstu útgerðarmanna, en engin veit
betur en þeir, sem þekkt hafa alla þá
örðugleika, sem vor ungi landi hefur
sigrast á undanfarin ár, hvað líkt það
er hans islenzka eðli að leggja óhræddur
i slíkt dirfskufyrirtæki á þessum erfiðu
tímum.
Magnús var barnungur þegar hann
fyrst fór til sjós með Jóni Oddssyni;
stundaði hann fiskiveiðar i nokkur ár
frá Englandi, en fór svo i siglingar á