Ægir - 01.03.1933, Síða 12

82
ÆGIR
millilandaskip — fyrst sem háseti og
siðar sem stýrimaður. — Tuttugu og
tveggja ára gamall lauk hann fullnaðar-
skipstjóraprófi við Bandaríkjaskóla og
hafði þá verið þriðji, annar og fyrsti
stýrimaður á stórum flutninga og far-
þegaskipum. Þótti slíkt vel af sér vikið
af útlending, sem engan átti að nema
traustið á sjáfum sér og viljann til þass
að verða þjóð sinni til sóma. — En þótt
Magnúsi stæði til boða skipstjórastaða á
stórskipum, þá kaus hann heldur að
hverfa aftur til fiskveiðanna og gerðist
skipstjóri á kanadiskum togara »Rayon-
d’or«, frá Canso Nova Scotia, og þótt ó-
kunnugur væri öllum miðum þar nyrðra,
komst hann brátt í tölu hinna beztu
skipstjóra. Fimm árum síðar réðisthann
á togarann Mills i Boston.
Um þessar mundir beindist hugur út-
gerðarmauna í Boston mjög að diesel-
skipum, aðallega sökum ódýrari rekst-
urskostnaðar, og var Magnús fenginn til
að draga teikningar af og sjá um smíði
á nokkrum slíkra skipa, fyrir The At-
lantic & Pacific Fish Co. Gerðist hann
hluthafi i tveimur þessara skipa og skip-
stjóri á einu þeirra (Boston College), í
desbr. 1928. — Aflaði hann slík ógrynni
af fiski þann vetur, að handarisk blöð
og timarit skrifuðu um hann og birtu
myndir af þessum unga manni »from
Iceland«.
Árið 1930 gerðist Magnús framkvæmda-
stjóri fyrir stærsta togarafélagi Banda-
ríkjanna og vann hjá því félagi í eitt ár.
Kom hann svo góðu lagi á útveg þess,
að meðal ársafli félagsins hækkaði um
mun þann tíma, sem hann var í þjón-
uslu þess og hefur haldist svo siðan.
Magnús er giftur Maríu dóttur ölafs
Davíðssonar verzlunarstjóra frá ísafirði,
eiga þau hjón tvær efnilegar dætur og
húa í Winchester Mass. Heimili þeirra
er stórt og myndarlegt og hina gömlu
íslenzku gestrisni er þar að finna í rík-
um mæli. — Megi hagur lands vors
hækka með hverjum nýbornum landa
og þjóð vor i framtíðinni eignast marga
slika Magnúsa.
Boston 7. jan. 1933.
Einar Thorson.
Skýrsla
frá fiskifulltrúanum á Spáni.
l’rolongation Urgell, 4—5,
Barcelona 19. des. 1932.
í blöðunum að heiman sé ég raddir
um það að auka framleiðsluna, láta tog-
araflotann ganga og fá erlendan gjald-
eyrir og atvinnu í landið.
Er þetta auðvitað rétt stefna og ekki
nema von að mönnum gremjist að sjá
framleiðslutækin ónotuð, en dugandi fólk
sem ekkert vill frekar en vinna, standa
auðum höndum.
Pví miður er þetta vandræðamál ekki
svo auðleyst, að úr því sé greitt, ef svo
eða svo margir togarar fara út að veiða.
Undanfarin ár höfum við aukið svofram-
leiðsluna á saltfiski, að við erum nú á
nálum út af því á hverju ári, hvort við
getum selt alla framleiðsluna og þá hvar.
En okkur eru nokkrar skorður settar
við að nema nýja saltfiskmarkaði. Eftir-
spurn eftir fiski er aðallega í löndum
þeim, sem liggja í hitabeltinu og heitari
hlula tempraða beltisins, Þó fiskur sé
þar mikill víða, hafa þessi lönd ekki
samgöngur til að flytja hann inn í land-
ið til ibúanna, sem fjarri sjó lifa, meðan
hann er nýr. En hinar erfiðu samgöng-
ur gera alla flutninga mjög dýra.