Ægir - 01.04.1933, Blaðsíða 9

ÆGIH
103
fengið það svar, að svo sé ekki, en hvers-
vegna er þá verið að flagga með því í
skipaskoðunarreglugerðinni, 63. gr. bls.
26, að bjargbátar eigi að hafa dragald,
sem er hið fína orð yfir rekakker, drif-
poka eða andþófsstjóra. Hver er munur
á bjargbát hlöðnum fólki eða áttæring
(opnum) hlöðnum fólki og fiski ? Hér
er um hugsunarvillu að ræða, en þótt
hún í fljótu bragði virðist lítilfjörleg, þá
er hún nóg til þess, að láta íslenzka sjó-
menn fá ástæðu til að hugsa ekkert um
þetta bjargráð, en hvað getur það kostað ?
Ég vil nefna veiðistöðina Grindavik, sem
við flest hér sunnanlands könnumst við.
Éaðan róa mörg skip, stór skip og sjó-
borgir. Segjum nú, að þar séu allir á sjó
og rjúki upp á norðan. Einhver mótor-
inn hættir að ganga eins og klukka og
þá er annað hvort gripið til segla eða
ára. Nú virðist vonlitið að auðið verði
að »slaga« og stormur er orðinn svo, að
ekki tommar, þótt farið sé að berja, menn
þreytast og dasast við árangurslaust strit,
báturinn fer að liggja undir flöluogtaka
sjó, þar til við ekkert verður ráðið. Þetta
er sagan þar sem rekakker vantar. Sé
það til og færi það, sem nota skal við
það, er vanalega öðru vísi umhorfs.
Undir eins og mótor hættir að ganga
eða bilar, skal koma rekakkerinu út,
ganga vel frá kaðlinum þar sem hann
er festur við stefni skipsins og vefja ein-
hverju um hann, svo ekki nuggist í sund-
ur; mun þá rekakkerið halda stefni upp
i vind og sjó og verður þá aðstaða öll
betri, sé þess nokkur kostur að gera við
uiótorinn og svo er eitt, sem verður að
athuga vel. Sé báts saknað, sem vitað er
um, að hafi rekakker og formanni treyst
til þess að vilja nota það, þá verður leit
að slíkum bát miklu öruggari, helduren
að þeim, sem rekur út á hlið án hemils
og þar af leiðandi má formaður sá, sem
notar rekakker búast við, að honum og
mönnum hans verði fyr komið til hjálp-
ar, en þeim, sem enginn veit um, hve
hart rekur eða hvert.
Að öllum líkindum eykst smábátaút-
gerð hér í Reykjavik þegar bátahöfnin
er fullger og stunda þá bátar af ýmsum
stærðum, veiðar héðan, en frekar má
það teljast langræði þegar siglt er í 4
klukkustundir til að komast á fiskimið-
in, eða 26—30 sjómílur á haf út. Ættu
menn vandlega að íhuga hvað það er í
skammdeginu að fara þá vegalengd und-
an landi og flestum mun detta í hug, að
einhverja varúð verði að hafa á dagleg-
um sjóferðum, þegar svo langt er farið,
einkum þegar við hugsum um það, að
t. d. á yfirstandandi vertið, eru til 1. april,
farnir yfir 30 menn í sjóinn, þ. e. einn
maður drukknar þriðja hvern dag. Það
ber nú ekki eins mikið á drukknunum,
þegar líður nokkuð milli þess að bátar
með 4—5 mönnum farast eða einn og
einn maður drukknar með nokkurra
daga millibili eins og færist togari með
25—30 mönnum. Þá rísa upp þessar
stóru loftbólur, sem við þekkjum öll, á-
hugi fyrir björgunarmálum og ég veit
ekki hvað, enda ekki gott að átta sig á
hver meiningin er þegar bólurnar og á-
huginn er hjaðnað, áður en auðið er að
snúa sér við. Fiestir þeir, sem blöðin lesa,
munu hafa tekið eftir því, að allt það,
sem erlend blöð segja islenzku þjóðinni
til hróss, það er birt, og þó er lofið oft
ekkert annað en fáar linur, sem eru
fremur nokkurskonar þakkarávarp, frá
einstökum mönnum, til einstakra manna
fyrir auðsýnda gestrisni og stjan, heldur
en lof um þjóðina, en allt er hirtogþað
sýnir að við viljum auka hróður okkar,
svo við verðum miklir menn i annara
augum.
Kæmi nú hingað ferðamaður, sem hefði