Ægir - 01.10.1933, Side 16

246
ÆGIR
Strax byrjaði ég að vekja þá og gekk
ekki vel. Þegar þeir vöknuðu virtust þeir
svo magnlausir og sljófir að undrun sætti.
Ég hafði þó að rifa þá upp og skýra
þeim frá, að ég og félagar mínir á klett-
inum skammt frá, værum komnir til að
bjarga þeim. Eg byrjaði að tala við þá
ensku, en komst brátt að því að þeir
voru norskir og talaði ég þá við þá
dönsku eða norsku blending og dugði
það, þó áfátt væri hjá mér. Mennirnir
sögðust ætla að vera kyrrir um borð
i skipinu yfir nóttina, en það aftók ég
með öllu, skipaði þeim að búst i snatri
og fylgja mér. Smátt og smátt fóru þeir
að ranka við sér og byrjuðu að fara í
ýmsar flýkur, því hálfberir lágu þeir í
íletunum. Þessu næst fór ég í kyndara-
klefann, sem var við hliðina á háseta-
bústaðnum. Og fór þar allt á sömu leið.
Þegar ég hafði rifið þá upp úr fasta
svefni og þeir voru farnir að búast til
brottferðar, þaut ég aftur eftir þilfarinu
og upp stiga, sem lá til lyftingarinnar.
Þar bjóst ég við að finna skipstjóra og
aðra yfirmenn skipsins, enda reyndist
það svo. Fyrst fann ág skipstjórann sof-
andi á bekk í herbergi miðskips. Ég
vakti hann í flýti og skýrði fra ástand-
inu hvað sjó og veður snerti og einnig
hvað staðurinn var hættulegur, sem skip-
ið var strandað á.
Hann rauk upp með andfælum og
virtist vera hálfruglaður. Skipsljórinn var
gamall maður. Hann sagði mér hvar
stýrimenn og vélstjórar og matsveinn
væru, en sagði að allir væru sofandi;
meira sagði hann mér ekki í sambandi
við það. Ég sagði honum að taka með
sér það sem hann gæti og nauðsynlegast
væri, en hann sagðist að eins taka dag-
bók skipsins, hitt mundi hægt uð ná i
næstu daga. Síðan yfirgaf ég skipstjór-
ann og ílýtti mér á þilfar og kallaði til
félaga minna hvernig ástatt væri og voru
þá tveir komnir út á ytri klettinn, Guð-
laugur Jónsson frá Fingholti og annar
maður til, sem ég man nú ekki hver var.
Bað ég þessa menn að taka á móti
skipsmönnunum sem mundu renna sér
niður kaðalinn sem út af borðstokknnm
lá. Að þessu loknu fór ég í flýti að vekja
stýrimenn og vélstjórana ásamt einum
eða tveimur öðrum, sem ég ímyndaði
mér að væru matsveinar eða þ.v.l. Allir
sváfu menn þessir vært, og hrukku upp
með andfælum, þegar ég skýrði þeim
frá þeirri hættu, sem þeir væru staddir
í. Ég skipaði þeim að taka með sér föt
sín og annað fémætt, en vera fljótir.
Sumir af mönnunum hlýddu þessu og
drifu níður í poka sína, ýmislegt en
aðrir stukku á þilfar rétt eins og þeir
stóðu, f venjulegum klæðnaði sinum.
Þegar ég hafði lokið erindi mínu við
stýrimenn og hina aðra siðastnefndu
menn, þaut ég til skipstjórabústaðarins,
en hann var þá bak og burt og kominn
á ytri klettinn til þeirra Guðlaugs og
hafði hann dottið þegar hann sleppti
kaðlinum og meitt sig talsvert á fæti.
Nú var ekki hægðarleikur að koma skip-
stjóra og hinum öðrum skipsmönnum
yfir lónið, en nú var það þó minnst,
sem það gat orðið á þessu kvöldi, því
nú var bláfjara að því er virtist og þurfti
nú að hraða flutning mannanna i land.
Ég fór að leita að kaðli eða línu og
fann fljótlega nokkuð langan, mjóan kað-
al, honum kastaði ég til Guðlaugs og var
kaðallinn notaður til að draga mennina
á yfir lónið. Þar sem þeir, sem meðmér
komu fyrstir út á klettana, ásamt fleiri
mönnum, sem nú voru komnir þangað,
tóku við þeim og leiddu þá til lands.
Niðurl. næst.