Ægir - 01.06.1936, Blaðsíða 15

Æ G I R
133
myndina, að drnkknuðum sjómönnum
yrði reistur minnisvarði.
Þegar sorgarathöfnin, eftir drukknun
hinna mörgu, í mannskaðaveðrinu 7.—8.
fehrúar 1923, fór fram í kirkjum hæjar-
his, hinn 10. marz kl. 3 e. h., fánar hver-
vetna dregnir í hálfa stöng og allri vinnn
hætt, samkvæmt auglýsingu frá borgar-
stjóra, þá að henni lokinni, hringdi hr.
Friðbjörn Aðalsteinsson, ritstjóra Ægis
upp og kom með þá uppástungu, sem
áður er getið. Fyrstu greinina um þetta
má lesa í Ægi 1925, 3. thl. bls. 55 og er
hér kafli úr henni.
»Eftir heimsstyrjöldina 1914—1918 tóku
þjóðirnar að reisa minnisvarða, sem eiga
i fyrsta lagi að minna þær á hóp manna
sem látið hefðu lífið t. d. í stríði, og í
öðru lagi að minna einstaklinga á sína
nánustu, sem í þeim hóp liafa látið lífið
sem minnisvarðinn hendir til. Getur því
hver einstaklingur, sýnt minningu látíns
vinar virðingu, með því að leggja krans
eða hlóm við minnisvarðann, annaðhvort
á fæðingardegi eða dánardegi.
Island missir nú syni sina í sjóinn
svo ört, að aðrar þjóðir missa ekki til-
tölulega meira í hernaði. Gröfin er mar-
arbotn og enginn gat fylgt til grafar, eng-
inn gat lagt blóm á leiði fjólda drukkn-
aðra manna, en gæti það ekki hugsast,
að koma upp minnisvörðum í byggðar-
lögum þeim, sem ílesta missa. Slík minn-
ismerki þyrftu alls eigi að vera dýr. Ung-
ir menn í veiðistöðum, gætu lagt dags-
verk í fyrirtækið, er landlegur eru, við-
að að grjóti lil stöpuls, sem vel yrði að
hlaða, skraut þyrfti lítið, en kross ætti
að vera á stöplinum og honum haldið
við. Hér á landi eru Ungmennafélög,
skátar o. 11., sem án efa myndu leggja
ýms handtök við þessa vinnu, og telja
sér sóma að. f*etta eru að eins lausir
þankar um þetta atriði.
Loftskeytastöðvarstj.Friðhj. Aðalsteins-
son hringdi mig upp hinn 10. marz og
minnist á þetta, svo hugmyndin er hans,
þótt ég korni henni út til almennings«.
Engin hlöð og enginn varð til að styðja
uppástunguna og leið svo tíminn þang-
að til i októher 1926. Þá er aftur minnst
á minnisvarðamálið í Ægi, 19. árg. nr.
10, bls 197 og var tilefnið það, að Bret-
ar ætluðu að senda hingað veglega minn-
ingartöflu með áletruðum nöfnum allra,
er fórust með botnvörpuskipinu »Field
Marshal Robertson«, sem hvarf fyrir
Vestfjörðum í ofsaveðrinu, 7.—8. fehrú-
ar 1925. í þeirri grein stendur meðal
annars. »Hingað lil hefur ekkert verið
gert hér til að halda á lofti minning-
unni um þá sem drukknuðu í ofviðrinu
mikla, og öðrum ofviðrum hér við land,
en nú sýna Englendingar okkur, hvern-
ig á að fara að því«.
Minningartaflan hangir í þjóðkirkjunni
í Hafnarfirði.
Þótt málið ælti að svæfa með þögn-
inni, þá var það ekki dautt, því Akur-
nesingar höfðu það í huga og stæði þar
líklega minnismerki nú, hefði hentugur
staður fengist, sem ekki kom í hága við
fyrirhugað skipulag gatna og hygginga í
kauptúninu. Væri eilt minnismerki reist,
myndu fleiri koma á eftir. Fyrir undir-
rituðum vakti, þegar fyrst var farið að
minnast á þetta mál, að minnismerki
væru mörg og frá þeim gengið, eftir efn-
um og ástæðum í veiðistöðvunum, svo
hinir nánustu fengju tækifæri, ef vildu,
til að leggja blóm eða blómsveiga við
merkið, á fæðingardegi eða dánardegi
hins látna. Væri einhversstaðar reist eilt
allsherjarmerki, gæti svo farið, að stæl-
ur yrðu út af, hvar það skyldi standa,
hvernig það skyldi vera og það vrðisvo
fjarri sumum, að þeir fengju það aldrei
að sjá.