Ægir - 01.07.1951, Blaðsíða 4

152
Æ G I R
bleksvörtu lcaffi úr fanti ásamt skonroki
og kringlum, sperrtum við eyra við hverju
orði, sem sagt var. Þá heyrðum við margt
hermt frá ísafirði. Það var stór staður i
hug okkar, við þekktum orðið „Neðsta“ og
„Hæsta“. Við bárum einnig orðið kennsl
á ýmis stórmenni þar vestra, en ekkert
þeirra var þó nefnt jafn oft og Árni Jóns-
son. Hann var talinn mikill karl, þungur
á báru og fámáll. Við strákarnir höfðum
margvíslegar hugmyndir um Árna, því að
svo læra börin málið, sem það er fyrir
þeim haft. Og enginn okkar, sem annars
hafði nokkru sinni stigið út í jullu, var
svo ófróður, að hann vissi ekki, að „pung-
arnir“ voru kenndir við hann.
Urn haustið komu svo feður okkar að
vestan og unglingarnir, sem giftu sig í
sumarmálagarðinum þá um vorið. Þeir
voru orðnir menn með mönnum, hömpuðu
sjóferðabók með innfærðri einkunnargjöf
skipstjórans. 1 einni þeirra stóð: „Batn-
andi er manni bezta að lifa.“ Sú einkunn
flaug um þorpið. „Helvízkur þrællinn, hann
gat látið það ógert að skrifa nokkuð“,
mælti maður við mann.
En það scm mest þótti um vert við komu
manna að vestan eflir sumarið, var að
þeir færðu oftast með sér björg í bú upp
á veturinn. Slíkur staður, sem það gat lát-
ið í té, var meira en kauptúnskorn í okkar
augum. ísafjörður var því í vitund okkar
bær mikilla möguleika og mikilla athafna.
Ég var ])ess dulinn, þegar þessar minn-
ingar voru að mótast, að þær áttu sér lang-
an aðdraganda, merkilega forsögu. Engan
lieyrði ég segja frá því, að á ísafirði hefði
verið stofnaður og starfræktur fyrsti sjó-
mannaskóli á Islandi og því síður, að þeir
hefðu fremur verið þar tveir en einn uxn
skeið. Enginn nefndi, að þar hefði hákarla-
veiði á þilskipum staðið með mestuni
blóma hér á landi um miðja síðustu öld.
Enginn gat þess, að fyrsta ísl. gufuskipið
hefði átt heirna á ísafirði og verið í eigu
ísfirðings og því síður, að það hefði þótt
nokkur viðburður, að annað eins skip og
Stóri-Ásgeir, skyldi keyptur af íslending-
Ekki var heldur haft orð á því, að öld vél-
báta hér á landi hefði hafizt vestra. Allt
lilheyrði þetta orðið sögunni, þegar kynni
mín urðu al' snæfellskum sjómönnum a
isfirzkum þiljuskipum. En eigi að síður a
þetta allt sinn þátt í tilurð og þróunarferli
ísafjarðar sem útgerðarbæjar.
Isafjörður hefur inátt reyna það, sem
ýmsir aðrir útgerðarstaðir, að sjávargjöf
reynist oft svipul. Af þeim sökum skiptast
á góðæris- og harðindakaflar í sögu stað-
arins. Undanfarin ár hefur afli brostið, og
af því markast líf Isfirðinga um þessar
mundir. En enn eiga þeir dugmiklum sjó-
mönnum á að skipa og mikluin og marg-
víslegum tækjum til að afla og nýta sjávar-
feng, þá er hann gefst. Er óskandi, að sá
tími sé stutt undan, að Isfirðingar þreiti
á því á nýjan leik, að fengsæl mið séu
eklti langt frá landi, því að þá mun ekki
einungis batna þeirra hagur, heldur jafn-
framt verða til í nýrri mynd minningar
um stað, sem getur miðlað framandi sjo-
mönnum björg í bú. L. K.
Kaupir allar tegundir af lýsi,
hrogn, fiskimjöl, síldarmjöl og tóm-
Bernh. Petersen. a^t,,n",,,
Reykjavlk. Sfmi 1570. — Símnefni: Bernhardo. Selur: Kaldhreinsað meðalalýsi,
fóðurlýsi, lýsistunnur, salt og kol í
heilum förmum.
i