Ægir - 01.11.1974, Síða 13

Pláss til hins ýtrasta, og vitaskuld hlaut það
að verða á kostnað öryggis við vinnuna. Það
verður alltaf minna öryggi á vinnustað, þar
sam miklu af vélbúnaði er þjappað saman,
heldur en þar sem rúmt er um fólkið, ekki
sízt þegar vinnuplássið er á sífelldri hreyf-
ingu. Það leynir sér ekki, hvaða sjónarmið
hafa ráðið, þegar litið er yfir vinnuplássið
bæði ofan þilja og undir á litlu skuttogurun-
um, en kannski er þó staðsetning brúarinnar á
sumum skipanna gleggsta dæmið, þar sem öll
stjórntæki skipsins voru færð þangað á skip-
úiu, þar sem mest mæðir á því, öfugt við
grunvallaröryggisreglu í skipagerð, að hafa
stjórntækin, þar sem minnst mæddi á, og
best var yfirsýnin. En þetta varð að gerast
svo vegna veiðibúnaðarins. Við skulum vona,
að það þurfi ekki að fara að hrófla við ýmsu
grundvallarfyrirkomulagi í stórum flota nýrra
og dýrra fiskiskipa, heldur nægi að laga eitt
og annað. Ég veit að klókir erlendir tækni-
menn og skipstjórnarmenn hafa reynt að auka
vinnuöryggi á þessum skipum með því að laga
eitt og annað, en án árangurs til þessa. Mér
er því farið að bjóða í grun, að orsakirnar
kunna að eiga sér ískyggilega djúpar rætur.
Afkastasjónarmiðið getur gengið úr hófi og
það getur farið svo að ógerningur sé að sam-
ræma það fyllilega öryggissjónarmiðinu. Rétt
er þó að vona, að okkur takist það nú, eins
og áður í okkar hörðu og afkastamiklu sókn.
Leiðrétting.
Ruglingur varð í yfirskrift yfir dálkunum
í töflunni um fiskaflann í janúar 1974 og 1973
í síðasta tbl. Til þess að bæta úr þessu fylgir
rétta taflan sérprentuð með þessu blaði.
Ægir leitaði álits tveggja þekktra skipstjórnar-
rtlanna á slysafaraldri þeim, sem gengið hefur
yfir á skuttogaraflotanum og birtist hér viðtal
Víð Auðun Auðunsson og grein eftir Loft Júl-
iusson.
Viðtal við
Auðun Auðunsson
~~ Finnst þér að slysahætta sé á einhvern
hátt mismunandi á skuttogaraflotanum eftir
stærð og gerð skipanna?
— Það hef ég ekki rannsakað, en einhvern
yeginn skilst mér, að þau séu heldur færri
á smærri skuttogurunum, og ahugandi væri,
hvort norsku og japönsku skipin hefðu ekki
einhverja sérstöðu. Ég er ekkert að fullyrða
Ulh þetta, heldur varpa þessu aðeins fram til
athugunar. Norsku skuttogararnir eru um
uaargt að mínum dómi haganlegar úr garði
gerðir en sumir hinna nýju togara okkar.
harna kemur að vísu annað til og það er það,
að launakjörin á minni togurunum eru betri
en á þeim stærri, það gæti því verið að at-
hugun leiddi í Ijós, að á þá hefði valizt van-
ara fólk. Beztu slysavarnirnar eru að hafa
vanan mann í hverju rúmi, helzt úrvalsmann.
Sbr. gamla Fylki, þá var það það sem sköp-
um skipti, að mannskapurinn var úrvals-
mannskapur.
Ef það er tilfellið, að slysahættan sé meiri
á stóru togurunum en þeim minni, gæti þar
einhverju valdið um, hvað brúin er framarlega
á þeim stóru. Það er orðið æði langt haf frá
stjórnpalli og aftur að gálgum eða skutrennu.
Það sést á sumum skipum, sem veiða með
flotvörpu illa aftur á topprúllurnar úr híf-
ingarstað og kannski er kallkerfið heldur ekki
nógu sterkt til að skipanir heyrist nægjan-
lega vel og skýrt, enda hávaði mikill frá vél-
inni.
— Það er verið að tala um hjálma til hlífðar
við höfuðhöggum af togvírum. Heldurðu, að
eitthvert gagn sé að því, og er ekki um nein
haldbetri úrræði að ræða?
— Það er vafalaust gagn að hjálmunum, þeg-
ar menn eru við vinnu undir togvírunum, en
erfitt er að komast hjá því, að menn þurfi
að vera þar við vinnu við trollið, ef það þarfn-
ast einhverrar lagfæringar við. Það er senni-
lega ógerningur að breyta þessari vinnuað-
stöðu á sumum stóru togurunum, sem slá ekki
rifinni vörpu undan, heldur aðeins taka hana
til hliðar með bobbingum og öllu saman. Á
minni togurunum væri það gerlegt, en þó
nokkrum vandkvæðum bundið að vera alveg
miðsvæðis við netavinnuna og forðast þann-
ig að vera undir togvírunum. Það er undir
Æ GI R — 307