Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1931, Blaðsíða 204
204
einnig', þó að minna só. En svo er áferðin allt önnur, eins og
liver maður getur sannfært sig um, sem sór handritin, eða
Ijósmyndir af þeim. Það er ekki ósvipaður munur og er á
snarhönd og' prentletri nú á dögum. Aftur á móti varð mun-
urinn á skrifletri og prentletri fyrst í stað mjög litill, svo að
varla verður þeklct í sundur, og má einnig sannfærast um
það, með því að bera saman ljósmyndir af góðu smástafa-
handriti og elztu prentuðu bókunum. Er það eðlilegt, því að
prentstafirnir voru auðvitað í upphafi gerðir eftir fallegu
skrifletri, sem þá tíðkaðist.
Þá verður og önnur breyting á, á smástafa-tímabilinu, en
það er nýja pappírsgerðin, eins og' áður hefir verið talað um.
En ekki nær pappir fullum völdum í\ti- en prentlistin hefst.
Allt fram að þeim tíma eru skinnhandrit til við hlið hinna.
Smástafahandritin og skrásetning þeirra.
Smástafahandritin af Nýja-testamentinu eru fádæma mörg.
Veit sennilega enginn, með fullkominni vissu, tölu þeirra. í
síðustu skrám Gregorys eru þau talin 2318, en Jacquier tel-
ur þau 2352. Er þess að gæta, að fjölda mörg þeirra eru að-
eins smá brot. Talin eru fjörutíu og niu smástafahandrit,
sem liafa allt Nýja-testamentið, og' eru þau þessi, eftir síð-
ustu skrásetning: 18, 35, 61, 69, 141, 149, 175, 180, 201, 205,
209, 218, 241, 242, 296, 339, 367, 386, 498, 506, 517, 522, 582,
664, 680, 699, 757, 808, 824, 886, 922, 935, 986, 1072, 1075, 1094,
1352, 1384, 1503, 1597, 1617, 1626, 1652, 1668, 1678, 1704, 1785,
2136, 2191. Lang ílest eru liandritin af guðspjöllunum, en
stundum flýtur eittlivað af öðrum ritum með. Af Pálsbréfum
cru tæp 600, af almennu brófunum og Postulasögunni nokkuð
yfir 500 og nokkuð á 3. liundrað af Opinberunarbókinni.
Auðvitað kemst enginn maður jTir það verk, að kynnast
öllum þessum sæg bandrita. Sum þeirra liafa jafnvel aldrei
verið rannsökuð til blítar, því að þau eru dreifð um allar
jarðir, en aðstaðan erfið að rannsaka liandrit, sem ef til vill
eru geymd í afskekktum klaustrum á Austurlöndum eða á
Athoshöfða. Auk þess eru allt af að finnast einhver liandrit.
Samt er að heyra á mestu vísindamönnum, að þeir búist
tæplega við, að þau handrit finnist af l)essum flokki, sem
verulegum breytingum valdi fyrir textarannsóknirnar. Smá-
stafa-handritin eru öll frcmur ung, og allur þorri þeirra
fylgir þeirri stefnu í textanum, sem lökust þykir, og kemur
fram í textus receptus. Aðalgildi þeirra er því lil saman-