Alþýðumaðurinn - 23.12.1947, Side 3

Jólin 1947
Jólin 1947
AlJ>ýáumaáuiinn
Þú dularsól, þú Ijúfa Ijós,
sem leiftrar skærst á tregans ós
og leiðir lönd úr sjó,
lil þín, til þín um heiðloft há
minn hugur rís í vaxtarþrá
og leið að Ijósi og ró.
Sem gróðrarhlær livert boð frá þér
minn harrn ég snerta finn.
Um hug af eilífð angan her
liver unaðsgeisli þinn.
í skuggahyl, um eitur-ár
er örstutt leið — en furðu sár.
Með liraða oft dagur dvín.
Mörg hugarsnekkja í haturs röst
og haturs ís varð skrúfuð föst
og leidd af leið til þín.
Mörg gleðistund að visnun veit
og varð að kefndargjöf.
Oft sorgarljár við lijarta lmeit
hjá hljóðri moldargröf.
H vert heimsins lán —- nerna aðeins
eitt —
að eðli er valt, sem kalt og heitt;
í grát oft gleði brást.
Hver vinarliönd er veik í raun
— margt vinarauga fest á laun —-
og hvikul konuást.
Frá harmi móður harnið fer,
er bernsku skjólþrá dvín.
Hvert gamalmenni einstætt er,
sem ekki á leið til þín.
Um hug fer munar minja fjöld
— og mörg er hlý, en önnur köld —-
sem leiftur líði um ver.
Mörg von í huga vorhjört rann,
en víðast geislatogann spann
mín æskuást á þér.
Margt venjuskurn sem vorsól hlý
með vendi Ijóss hún klauf.
Og jafnvel harms míns klakakví
hún kaus til fangs og rauf.
Þú sólna sól! Þú Ijósa Ijós!
sem leiftrar skærst á tregans ós
og stafar styrk og fró,
við hljóðlát, ósæ innhrif þín
hver andans perla vex og skín
og leiðir líf að ró.
Til þín, til þín um heiðloft há
minn hugur vœng sinn ber.
Mín œðsta von og innsta ]>rá
í eining liníga að þér.
SIGURJÓN FRIÐJÓNSSON.