Dýraverndarinn - 01.05.1979, Qupperneq 12

Þegar Táta reiddist
Hljóðri á stund ég hugsa til
hennar Tátu og liðinna daga.
Liðinna stunda, lifandi mér
lýsi ég því að nokkru hér.
Hún Táta okkar var af scháfer-
kyni, með upprétt eyru, snögg-
hærð og gljáði á feldinn. Við gerð-
um fyrir hana það við gátum og
höfðum vit á, en hún gerði miklu
meira fyrir okkur en orð fá lýst.
Hennar ættflokkur er þekktur
fyrir dugnað, skarpa greind og að-
lögunarhæfni. Þá er húsbóndaholl-
usta þeim í blóð borin, má þjálfa
þá sem lögregluhunda, er yfirbuga
vopnaða glæpamenn og sem leið-
söguhunda fyrir blint fólk, eru það
ærið ólík verkefni. Eg kannast iít-
ilsháttar við það síðara og komst
að raun um ótrúlega greind og
samviskusemi dýrsins.
Það var þegar Táta var á fyrsta
ári, að klær hennar voru orðnar
of langar. Ég hafði nú aldrei feng-
ist við að klippa klær á hundum,
en henni var orðið ilt í fótunum
svo eitthvað varð að gera. Ég átti
litla, beitta klippitöng og eitt kvöld
þegar við vorum tvö heima lét ég
hana leggjast upp á stoppaðan
bekk er stóð við vegg og settist
fyrir framan hana og hóf að klippa
klærnar. Þetta gekk nú vel fyrst,
en svo braust hún um af þvílíku
afli að hún hreyfði fótinn sem ég
var að klippa svo töngin særði
hana lítils háttar og í einhverju
hræðslu-æði beit hún utan um
vinstri handlegg mér, en sem bet-
ur fór var ég með úr og ryðfrítt
stálarmband og lenti önnur víg-
tönnin á armbandinu, grópaði
djúpt far í stálið og varð því ekki
eins mikið sár og annars hefði
orðið. En strax var mér ljóst að ég
yr-ði að fara á slysastofu. Sömu-
leiðis var mér Ijósr að þetta var
mér að kenna, en hitt ekki óeðli-
leg viðbrögð dýrs, sem finnur til
og verður hrætt og reitt. Og eitr
var víst, við sættumst á stundinni,
12
DÝRAVERNDARINN