Dýraverndarinn - 01.05.1979, Blaðsíða 18

stundum kafaldsfjúk. Kofinn með
brotna glugganum og hengda
manninum var fjarlægður strax
deginn eftir að ég fann hann.
Það fauk í flest skjól.
Ég varð að vera á veiðum mest-
alla nóttina ef ég átti að hafa í
mig, og ég þurfti mikið að éta, því
ég var kettlingafull. Undir morg-
uninn reyndi ég að sofna í ein-
hverju afdrepi og vaknaði köld og
stirð. En eina merkilega reynslu
fékk ég þetta vor: Ekki eru allir
hundar slæmir.
Skammt frá hesthúsunum stóð
gamalt hús. Þar bjuggu gamall
maður og gömul kona og þau áttu
gamla tík. Hún var gráhærð og
feit og stirð og heyrði illa. Hún
átti lítið hús úti í garðinum og
þegar gott var veður lá hún þar
úti. Oðru hvoru staulaðist gamli
maðurinn eða gamla konan út til
hennar með sopa eða bita. Svo
buldruðu þau einhver ósköp við
hana. Ég skildi ekki orð. Þetta
fólk talaði öðruvísi en annað mann-
fólk sem ég hef þekkt.
Nú, gamla tíkin torgaði ekki öll-
um þessum mat. Þegar mjólkin
flóði út af skálinni hennar og við
villikettirnir sátum á girðingunni
og sleiktum út um leit hún til okk-
ar og sagði: — Uhu — uhu.
Þá vissum við að okkur var ó-
hætt að koma og lepja. Þá sletti
hún sér niður og sofnaði. Þetta var
góð gömul tík. Aldrei sagði hún
annað en uhu, en smám saman
lærðist okkur við hvað hún átti
hverju sinni. Og einu sinni sá ég
hana sleikja blautan kettling. Vita-
skuld var af henni hundalykt, en
við það gat hún ekki ráðið. Og
illa daga hefði ég átt meðan ég
var að venjast útilífinu ef ég hefði
ekki hafr aðgang að mjólkinni
hennar.
Það var rétt byrjað að hlýna
þegar ég fæddi kettlingana. Þeim
var öllum rænt frá mér. Ég hafði
ekki falið þá nógu vel. Dag eftir
dag leitaði ég og kallaði. Spenarnir
voru þrútnir af mjólk og mig verkj-
aði í þá þegar ég hljóp. Ég fór
jafnvel aftur inn í þéttbýlið til að
leita.
Eitt sinn kom ég í stóran garð
þar sem vagn með mannskettlingi
stóð einn og yfirgefinn. Það var
hvasst og unginn orgaði allt hvað
af tók. Kannske átti hann enga að?
Ég hoppaði upp í vagninn. Ung-
inn hætti að öskra þegar hann sá
mig og ég néri mér við andlit
hans. Honum var kalt og það var
engin mjólk hjá honum. Kannske
vildi hann sjúga mig. Ég hringaði
mig utan um höfuðið á honum og
reyndi að kenna honum að sjúga.
Það var þægilegt að finna ylinn við
bólgna spenana.
En á svipstundu var friðurinn
úti. Ótal kvenmenn æptu og
hvæstu og hristu vagninn. Þær
lömdu með húfum og vettlingum
og ein þeirra fór að orga. Hvernig
mundu þær láta ef kettlingnum
þeirra hefði verið rænt eins og
mínum? Mundu þær gæta hans
betur næst?
Ég reyndi að forða mér þó ég
ætti illt með að hlaupa og brátt
var garðurinn úr augsýn. Þreytt og
sárfætt kom ég til gömlu gráhærðu
tíkarinnar.
— Uhu — uhu, sagði hún og
þefaði vinalega af mér. — Hvolp-
arnir mínir hurfu líka alltaf. Það
var hræðilegt — uhu - hræðilegt.
— Ég hélt að þau væru góð,
sagði ég og horfði heim að hús-
inu. Vafalaust var hlýtt og nota-
legt þar inni.
— Þau eru góð, sagði tíkin, - en
fyrri húsbóndi minn var hræðileg-
ur. Hann var alltaf illur og seinast
dó hann úr illsku. Þá var ég hepp-
in — uhu.
Það hélt áfram að vora og veðrið
hlýnaði stöðugt. Mér fór að líða
betur. Ég hélt mig nú í grennd
við öskuhaugana. Þar bjuggu marg-
ir villikettir, enda var þar nóg af
feitum rottum. Úti í mýrinni voru
fuglar og mýs. Sólin yljaði okkur á
daginn og á kvöldin voru sam-
söngvar og ástaleikir. Allur heim-
urinn iðaði af lífi.
Kvöld nokkurt þegar himininn
var eins og eldur, hitti ég stóra
gráa fressið sem hafði gert mér til-
boðið forðum. Hann settist skammt
frá mér og söng heillandi söng um
marga gráa kettlinga sem ég
mundi eignast ef ég kæmi með
honum. Ég gat með engu móti
staðist þennan töfrasöng. Og ég
veit ekki um neinn sem getur það.
Við settumst síðan að í bílhræinu
úti í mýrinni og lifðum kóngalífi.
Svo komu kettlingarnir, margir
og gráir. Ég fæddi þá undir aftur-
sætinu á fyrstu rigningarnótt sum-
arsins. En undir sætinu var þurrt
og gott. Ég sleikti þá alla og snyrti
og hringaði mig svo utan um þá
meðan þeir sugu. Ég vissi að í dög-
un mundi bóndi minn færa mér
feitan fugl eða mús. Og ég hugs-
aði með hálfgerðri vorkunn til hús-
kattanna inni í borginni. Á sumrin
er ekki til betra líf en villikattar-
ins. Bara að Kitti litli gæti flutt
hingað til mín.
Það gerði hann nú reyndar, þó
það yrði því miður ekki líkt því
sem ég óskaði mér.
Svo var mál með vexti að uppi
í hæðinni gegnt haugunum stóð
nýsmíðuð hvirfing af almennileg-
um íbúðum. Nú vissi ég hvernig
þær voru. Þetta voru þá bara hús,
18
DÝRAVERNDARINN