Dýraverndarinn - 01.05.1979, Blaðsíða 21

Ég þreif fuglinn og hljóp af
stað, en hættumerkin ágerðust í sí-
fellu og loks sleppti ég bráðinni og
hljóp allt hvað af tók heimleiðis.
Þegar ég kom að bílliræinu
mætti ég gráu, löngu og mjóu dýri
sem horfði illyrmislega á mig. Það
var blóðlykt af því og ég heyrði
ekkert til kettlinganna.
Ég stökk ósjálfrátt. Blóðlyktin
gerði mig tryllta. Minkurinn ætl-
aði að víkja undan, en ég komst á
hliðina á honum þótt snöggur væri.
Við veltumst um frosna móana.
Drápsfýsnin vall og ólgaði inni í
mér. Kvikindið reif og tætti, en
mér stóð á sama. Verst var hve illt
var að halda tökum á honum. En
svo fór hann að linast í bardagan-
um og loks hafði ég hann undir.
Ég stóð um stund og horfði á
hann eftir að hann hætti að hreyf-
ast. Ég hafði aldrei drepið mink -
afrek sem hver köttur mundi stæra
sig af.
En kettlingarnir mínir - skyldi
nokkur þeirra vera á lífi? Ég haltr-
aði og skreið undir aftursætið okk-
ar. Skræpótti hópurinn minn var
horfinn. f bælinu lá lítil framlöpp
og á öðrum stað skott. Samt kallaði
ég. Og mér til mestu furðu kvað
við eymdarlegt mjá einhvers stað-
ar fram í. Tveir litlir skræpóttir
hljóðabelgir húktu þar skjálfandi
af hræðslu. Ég sleikti þá og hugg-
aði og gaf þeim að drekka. Annar
var særður, óvinurinn hafði bitið
hann um leið og hann banaði ein-
hverju systkinanna.
Ég sperrti sífellt eyrun meðan
kettlingarnir drukku og gaf mér
varla tíma til að sleikja mín eigin
sar. Nú var ekki þorandi að hafast
hér við lengur. Ég varð að finna
nýtt fylgsni.
í rökkrinu hélt ég svo af stað.
Og viti menn - yfir við hesthúsin
DÝRAVERNDARINN
hafði opnast gat inn í eitt heystæð-
ið, alveg niður við jörð. Þarna var
hægt að troða sér inn í heyið. Ein
hinna gráu dætra minna hafði þeg-
ar gert sér bæli þar og ætlaði að
fara að gjóta. — En við komumst
vel fyrir hér báðar, sagði hún.
Og ég skokkaði til baka að sækja
kettlingana.
Þegar ég kom með þann seinni
var dóttir mín búin að gjóta og
fyrri kettlingurinn sestur að hjá
henni. Ég lagðist með hinn rétt
við opið. Það var sá særði. Ég
hringaði mig utan um hann eins og
móðir mín hafði gert forðum og
lokaði augunum. Ég var mædd,
svöng og þreytt.
En heyið var þó mjúkt. Og skeð
gat að fuglinn væri enn þar sem
ég fleygði honum. Ég ætlaði að að-
gæta það áður en birti.
Sem betur fór var þetta mildur
vetur. Við mæðgurnar skiptum
með okkur verkum, önnur lá jafn-
an hjá kettlingunum meðan hin fór
til aðdrátta. En dóttir mín var ung
og léttúðug og brátt var hún aftur
kettlingafull.
Þetta var mjög óhentugt. Villi-
köttur á að gjóta að sumri, helst að
vori. Hún lagði af og varð ljót og
ræfilsleg og hætti að mestu að
mjólka. Ég var tekin að eldast og
það var lítil mjólk í mér. Ég lagði
alla stund á að kenna ungviðinu að
veiða svo það yrði sem fyrst sjálf-
bjarga. Þegar hestarnir voru úti
fórum við inn í húsið þeirra og upp
í stallinn. Þar var oft mjöl og
brauðskorpur sem við gátum nag-
að. Stundum var meira að segja
svolítið smjör á skorpunum.
Svo eignaðist dóttir mín einn
kettling, lítinn og horaðan. En
hann var fallega bröndóttur eins og
ég. Mesta furða að hann skyldi tóra,
því stóru kettlingarnir gleyptu að
mestu mjólkurdreitilinn hans. Og
ekki batnaði í búi í skammdeginu.
Eitt sinn fór dóttir mín á veiðar
í ljósaskiptunum. Kettlingarnir
þóttust ætla að elta hana en gáfust
brátt upp og fóru að leika sér. Ég
lá hjá þeim litla bröndótta og hann
tottaði þurra spenana. Bara að það
færi nú að styttst í vorið með sól
og hlýju og fuglaveiðar. Ég sleikti
litla Brand og kúrði mig niður í
heyið. Veturinn er erfiður tími.
Stóru kettlingarnir komu hlaup-
andi inn með úfið skottið. Óveður
var að skella á. Óyndislegur dynur-
inn fyllti loftið og mjallrokið
þrengdi sér inun í holuna. Ræfils-
legt loftfólkið hópaðist undir
hlöðugaflinn, dapurt í bragði eins
og því væri kalt. Ég hvæsti á það
ef það kom of nálægt. Það gat snáf-
að leiðar sinnar. Ekki þurfti það að
hafa áhyggjur af mat eða húsa-
skjóli.
Það birti og dimmdi til skiptis.
Illviðrið ætlaði engan enda að
taka. Dóttir mín kom ekki heim.
Hún kom aldrei framar.
Loks þagnaði vindurinn. Ég
haltraði fram í dyrnar. Það var
tunglskin og blæjalogn. í fjarska
spangólaði hundur. Mig sveið í
trýnið af frostinu og mig sveið að
innan af hungri. Inni í bælinu lágu
kettlingarnir í hnapp. Brandur litli
var orðinn máttlaus af sulti. Hann
var hættur að mjálma.
Ég stiklaði til hans og tók hann
upp á hnakkadrambinu. Hann var
lítill og léttur. Svo hélt ég afstað í
áföngum áleiðis til húss mannsins
og gömlu konunnar. Ég hefði aldrei
trúað að það væri svona langt. En
loks komst ég þangað.
Birtu lagði út um gluggana. Ég
draslaði kettlingnum upp á dyra-
pallinn en hörfaði sjálf inn í
21