Ný dagsbrún - 01.01.1906, Síða 13

KRISTINDó '1UR 00 RÖDDATRlI
93
tengsli við heiminn, dróg hann heiminn í kringum sig
f skjaldborg, og elskaði hann cins og sjúlfan sig.
Fyrir hans sjómtm var alhcimuririn, eíns og jegsagði,
hans fuðurhús, þótt f þvf húsi væru margar vistarverur.
Þvf var það, að þótt hann kannaðist við hið illa, þá trúðí
hann alltaf því, að hið góða mætti betur, af þvf að guð
væri alstaðar sjálfur nálægur. Þv/ var kenning Jesú svo
gagnstæð þvf, sem Siddartha áminnti sfna fylgjendur. um,
að horfa á heiminn eins og bóíu, að hann gat sagt, eins
og f textanum stendur: ,,Ekki bið jcg, að þú takir þá
úr heiminum, heldur að þú vcrndir þá fyrir illu".
Þessi sólbjarta guðshugmynd Jesú virðist ekki hafa
verið frœðimannslega útreiknuð speki, heldur sjálfsprott-
inn ávöxtur af öllu hans htndarfari. Af þvf hann trúðí
því, að guð væri í heim:num, og að honurn væri þannig
varið, að hans vilji væri rjettlæti, þá trúði hann Ifka á
það, að það sem rjett væri fcngi um sfðir unnið sigur.
Rjett framkvcemd var þvf ekki, fyrir hans sjónum, neitt
lausnarmeðal, heldui lífsins eðlilegi gangur. Siðfrœði
Jesú var því íill glitsaumuð með þráðum trúar. Fjallræð-
an, sem flytur hans æðstu siðalærdóma, cr funheit af trú-
artilfinningum. Með rjettu framferði áleit hann, að væri
einmitt ómiígulegt að maður losaði sig við heiminn, heldttr
tengdist honum þvert á móti fastar og fastar með því.
Fyrir hans sjónum var ekki dyggðin ’negatfv', heldur
’pósitív‘,það cr að segja, hún cr ckki f þvf fólgin.að forðast
að gjiira hlutina, til þess maður eigi það ckki á hættu, að
gjiira rangt; heldur í þvf, að kappkosta að gjöra þá, í þvf
trausti, að manni auðnist að gjöra rjett. Þessvegna kom
hann og át og drakk, hjelt sig í hópi mcðbrœðra sinna, og
var einn af þcim. Arangurinn af kenningu hans og líferni
varð kristindómurinn, og kristnu trúarbrögðin eru ekki
aðeins trúarbriigð irins innra lífs, heldur einnig trúarbrögð