Ný dagsbrún - 01.01.1906, Síða 14

94
N'Ý DAGSBRCN
mannlegs bróðcrnis, og guðlcgs faðcrnis, af þvf að ein*
ungis í samneyti hins meira lífs heildarinnar er líf cin-
staklingsins mögulegt. Þegar að þvf kom að yfirgefa
sfnar jarðnesku ævistöðvar, var viðskilnaðurinn gjörður í
sama anda sem viðdvölin hafði verið : ,,Faðir, f þínar
hendur fel jeg minn anda“. Þannig var ekki andlátið
lionum, eftir sinni trú. inngangur í Nirvana eir.kislcikans,
heldur cnnþá n&nara samneyti við Ifinn Alstaðarnálæga.
Hvorug þcssara trúarbragða hef jeg að þessu lofað
eða lastað. Vjcr höfum fhugað, í hvcrju þeim svipar
saman og í hverju þau sjerstaklega grcinir fi. Önnur cru
spámannsins trú, hin spekingsins, og bjáti nokkuð á hjá
('iðrum hvorum þeirra, er það vissulega höfuðsins cn ekkj
hjartans skuld. Hvor um sig hóf mótspyrnu gegn stein.
gj'ivingsblæ sinnar tíðar, en sinn upp á hvern máta. Oss,
sem í vestrœnum l'.indum búum, við lífskj'ir gagnólík
þcim, sem Hindúarnir höfðu við að búa, finnst máskc
mikið af speki Siddartha óeðlilcgt og óuppbyggilcgt, cn
hún cr komin svo f:am á mannlífssvið þessarar jarðar, að
hún hefir þar sæti, hennar sannleikur til að geymast og
gallar til að gleymast. Allur sannleikur gcngur að lokum
sigri hrósandi af hólmi frá allri villu, oghcimurinn er nógu
stór fyrir bæði það sem búddiskt cr og kristið Látum
oss ekki taka undir mcð þvf sundrungarópi : Kristur cða
Búdda; heldur þá sameiningarósk, sem sprettur af hugljúf.
ara víðsýni : Kristur og Búdda.
Hvortveggja þessi trúarbrögð hafa farið landflótta úr
átth'jgum sfnum, kristnin úr Gyðingalandi, búddiskan úr
Indlandi, og beggja ferill hefir farið eftir þvf þjóðlífi, sem
þau hafa borist inn í. lvristnin gat neytt síns gróðrar-
magns vcstur á bóginn, f hinu starfsríka, framsóknarfulla
þjóðlífi Evrópulandanna, og þar óx hún og tók marg*
víslcgum brcytingum. Búddatrúin barst austur á v.ð