Búnaðarrit - 01.01.1918, Qupperneq 22

14
BÚNAÐARRIT
orfsins) virðist auðsætt, að hún verður að breytast eftir
jarðlaginu, vera önnur á mosajörð en harðvelli o. s. frv.
Tel eg það fjarstæðu, sem einn sláttumaður heflr haldið
fram við mig, að ljárinn ætti alt af að liggja eins á
hvaða jörð sem væri. Athugull maður getur sjálfur
gengið úr skugga um þetta með nokkrum tilraunum.
Þá er lagið á ljánum efni sem taka þyrfti til vand-
legrar rannsóknar. Flestir mundu á sléttu kjósa að hafa
ljáinn beinan, nema oddinn lítið eitt upp á við. I þýfl
hafa sumir hann „vallboginn", sem kallað er; mun það
eiga að vera til þess að hann fljóti betur og taki úr
lautum, en auðvitað tekur vallboginn ijár eigi grasið
alstaðar jafnnærri rótinni. Rannsaka þyrfti hvernig
bakkinn ætti að vera til þess að Ijárinn yrði sem létt-
astur, þjáll og þó sterkur. Og ef til vill reynast ein-
járnungar bezt. Um ekkert af þessu ber að dæma að
óreyndu, en á eitt skal eg minnast, og það er gras-
hlanpið, sem enn er algengt á ijáum. Orðið „grashlaup"
gefur í skyn, að menn hafi ímyndað sér að bil þyrfti
að vera milli blaðs og þjós, til þess að grasið gæti
hlaupið þar um og festist ekki milli Ijásins og orfsins.
Eu þetta er ímyndun ein. Þorleifur alþingism. Jónsson í
Hólum sagði mér frá því, að í Austur-Skaftafellssýslu
væru sumir farnir að hafa ijái nær grashlaupslausa, þ.
e. hafa að eins 1 cm bil inilli blaðs og þjós, svo að
hægt væri að siá ljáinn úr orfinu. Eg lét bakka mér
ljá eftir þessari fyrirsögn og sló með honum á mjög
loðnu túni, þar sem grasið hafði sezt í grashlaupið, ef
það var ekki því lengra. Mér reyndist grashlaupslausi
ljárinn fult eins vel og hinir og virtist grasið einmitt
síður flækjast fyrir honum. Grashlaupið er því óþarft, og
miklu hentara að hafa 12 gata ljá grashlaupslausan en
11 gata ijá með venjulegu grashlaupi, því að við það
vinst 4^cm egg og léttari Ijár.
Það er haft að orðtaki, að hver slær með sínu lagi.
Taflan ber líka vitni um það. En þegar dæma skal um