Búnaðarrit - 01.01.1918, Síða 26

18 BÚNAÐARRIT
sláttumaður gæti með lítilli æflngu lært að mæla sér
út með slíkum hólmaslætti og gæti þá sett sér fyrir
tiltekinn blett til ákveðins tíma, en þá kemur kappið.
Og flestum mundi verða það ljúfara að sjá hólmann
sinn ganga saman, heldur en að færa slægjuna út í
buskann. Gamall maður, sem eg færði þetta í tal við,
sagðist stundum hafa kent sömu óþreyju við að víkka
slægjuna út frá miðju eins og gripi göngumann, er sæi
mikla víðáttu fram undan sér. Takmarkað verkefni gefur
huganum betra hald og fró. Prófessor Eiríkur Briem, er
eg talaði um þetta við, sagðist í Skagafirði hafa heyrt
orðtakið „Seint gengur á hólmalausan völl“, og sýnir
það að alpýða manna heflr gert sér grein fyrir þessu.
En auðvitað verður hólmaslætti ekki komið við nema
þar sem ekki er neinn verulegur haili.
Enginn verður góður sláttumaður nema hann kunni
vel að eggja ljáinn sinn. En erfitt mundi með orðum
einum að kenna að brýna, að minsta kosti þyrfti til
þess miklu nákvæmari rannsókn en eg hefi gert, og
mér hefir sýnst menn, sem þó bítur vel, hafa nokkuð
mismunandi brýnslulag. En um það þykist eg viss, að
mörgum bítur ekki af því að þeir biýna of lengi —
þeir brýna eggina úr Ijánum. Mun það oft af gáleysi,
en oftar af hinu, að sláttulag flestra er erflðara en svo,
að þeir geti haldið áfram hvildarlaust. Þeir taka sér
því nauðsynlegar hvíldir meðan þeir eru að brýna, og
með því að það mundi víðast, mælast illa fyrir að híma
aðgerðarlaus fram á orflð eða setjast niður og hvíla
sig, þá biýna menn — eggina úr Ijánum.
Biýnslan er eitt af þeim atriðum er taka verður til
vandlegrar rannsóknar, þvi að á henni veltur afarmik ð. —
Eg hefi þá drepið a nokkur helztu atriðin er koma til
greina við sláttinn, en eins og gefur að skilja, eru þess-
ar athuganir mínar að eins litilfjörleg byijun, sem eg
vona að fái framhald síðar í viðtækari athugunum og
tilraunum. Eg hreyfl þessum bráðabirgðarathugunum nú