Dvöl - 24.12.1933, Blaðsíða 11

24. des. 19S3
D V Ö L
i8?“ sagði hann, nærri því fá-
bjánalegnr á svipinn.
„Það er lil einskis fyrir þig að
vera að skima eftir því“, sagði
Della. „líg sagði þér, að ég hefði
sell það ])að er selt og farið.
Og nú er aðfangadagskvöld,
drengur. Vertu góður við mig,
því að ég fargaði ]>vi vegna þin.
Má vera, að Iiárin á höfði mér
hafi verið talin“, héll liún áfram
með alvöruþrunginni blíðu, „en
enginn getur nokkru sinni reikn-
að saman, hvað mér þykir vænl
um þig. Á ég að setja rifja-
steikina yi'ir, .Tim?“
.Tim virtist fljótlega ranka við
sér úr þessari leiðslu, sem liann
hafði verið í. Hann faðmaði
Dellu sina að sér. I tíu sekúndur
skulum við virða fvrir okkur og
íhuga rólega nokkra hluti alveg
óskilda ])essu: Átta dollarar
á viku eða milljón dollara á ári
liver er munurinn? Stærð-
fræðingurinn eða gárunginn
mundu gefa yður rangt svar.
\ritringarnir komu með verð-
mætar gjafir, en þetta var ekki
í þeirra hóp. Þessi óljósa full-
yrðing verður útskýrð seinna.
Jiin dró böggul upp úr frakka-
vasa sinum og flevgði honum á
horðið.
„Misskildu mig ekki, Della“,
sagði hann. Hg held ekki, að neitt
eins og klipping eða rakstur eða
höfuðþvottur gæti komið mér til
þess, að láta mér þykja minna
vænt iim slúlkuna mína. En ef
])ú vilt (aka utan af bögglinum
þarna, muntu sjá, af hverju það
kom svona á mig fyrst til að
byrja með“.
Hvitir og liðugir fingur slitu
sundur garnið og umbúðirnar.
Og því næst kvað við dátt gleði-
óp; og þvi næst„ vei! Snögglega
skij)ti um að kveniia hætti i móð-
ursýkis grát, tár og harmakvein,
svo hér þurfti tafarlaust á öllum
huggarahæfileikum húsbóndans
að halda.
Þvi að þarna lágu kambarnir
settið með öllum kömbunum,
sem þurfti að nota, bæði i hnakk-
anuní og i vöngunum Della hafði
lengi dáðst að þeim í einum búð-
arglugganum á Broadway. Ljóm-
andi fallegir kambar, úr skjald-
bökuskel, með baki scttu gim-
steinum. Þetta voru dýrir kamb-
ar, það vissi hún, og hiarta henn-
ar hafði blátt áfram nrunnið al'
þrá og löngun eftir þeim, án
hinnar minnstu vonar um að
eignast þá, en lokkarnir, sem
þetta langþráða höfuðskraut átti
að prýða, voru farnir.
En hún þrýsti þeim að barmi
sér, og loks var hún þess megn-
ug að lita upp döprum augum, og
brosa, og segja: „Hárið á mér
vex svo fljótt, Jim!“
x Og því næst hoppaði Della upp,
eins og köttur, sem hefir brennt
sig smávegis, og lirópaði „Hæ!“
Jim hafði ekki séð fallegu gjöf-
ina sína ennþá. Hún rétti hon-
um festina á lófa sér. Hinn á-