Dvöl - 24.12.1933, Blaðsíða 19

24. des. 1933
D V
Ö L
13
beit þó vel. Eitt sinn dengdi Þor-
kell spíkina og beit hún þó foi’-
kunnar vel. Sendi prestur bónda
liana aftur, þá dengslið var út
þafið, og þessa vísu með:
Þorkell rainn, Þorkell minn,
þér vil eg tjá,
spíkin mjó, sem mér var þó
við mikinn ljá,
hún var núna herzlu á,
svo liálfgaman mér þótti að slá,
hiltu hana blessaður héðan í frá,
héðan í frá.
Sagt er að Þorkell hafi dengt og
bert spíkina meðan hún entist.
Þorkell var mikill vinur Magn-
úsar prests. Þess er getið, að eitt
sinn uní vetur fór Þorkell til
messu að Tjörn. Þá er úti var
liðagerð segir Magnús prestur
við Þorkel: „Eg ætla að biðja þig,
Þorkell minn, að fara ekki svo
af stað, að eg viti ekki af þvi“.
Bóndi hét því. En er að þvi var
komið, að Þorkell færi, segir
prestur við liann, að hann skuli
varast að stíga á skörina fvrir
framan rúmið sitfo nær 'hann
bátti i kvöld, og kvaðst bóndi
skyldi gæta þess. Þorkell fer síð-
an beim. Þegar hann skyldi af-
klæða sig um kvöldið, tekur
bann pallkistil og setur á gólfið
fvrir framan rúm sitt og situr á
meðan liann afklæðir sig. Fréttir
þá konan liann, hverju sæti ný-
brigði þessi, en bann gegndi fáu
um það. Síðan stigur hann af
kistlinum upp í rúmið, en um
leið snart hann skörina með
annari stórutánni og kenndi til
nokkuð. Óx síðan verkur í tánni,
svo hann gat varla sofið um nótt-
ina. Árla um morguninn sendir
Þorkell mann eftir Magnúsi
l>resti. Hann bregður við skjótt
til fundar við Þorkel. Segja sum-
ir, að hann bafi skafið eða skor-
ið bláan blett af tánni, þar sem
snart skörina, og lagt svo plást-
ur við, En aðrir segja svo frá,
að bann hafi borið á meðal eitt-
hvert. En livort sem heldur var,
þá batnaði Þorkeli bónda við að-
gerðir prests. Síðan fær Magnús
prestur öxi og liöggur upp skör-
ina. Sáust þá tveir galdrastafir
ristir neðan á, og afmáði prestur
þá, þar þeir ollu meini Þorkels.
En sú var orsök þessa meins,
að á sunnudagin’n, er Þorkell var
til tíða genginn, kom Finnur á
Hjaltastöðum að Jarðbrú, fann
könu Þorkels og mæltist til ó-
leyfilegra samfara við hana, en
liún neitaði því, og vildi fvrir-
bvggja áleitni bans með þvi að
bjóða honum inn til l)aðstofu og
veita beina, sem bann þáði. En
meðan bún var að útbúa slikt,
bafði bann rist stafina á skörina
og Jmgsað, að hóndi skvldi aldrei
slíga heilum fæti á jörð. I’etla
vissi Magnús jjrestur úti á Tjörn,
með bverjum hætti, sem það hef-
ir mátt vera.
l'. Magnús prestur og’
Finnur.
Sökiun ])ess, sem sagt hefir
verið að framan, og margs fleira,