Dvöl - 24.12.1933, Blaðsíða 22

16
D V ö L
24. des. 1933
eftir þetta og þóttu rammar fylgj-
ur hans. Einhverju sinni var
þessi maður á ferð með Magnúsi
presti inni í Möðruvallaklaustur-
sókn. Hafði þá bezta kýrin á bæ
nokkrum þar nýdrepizt í fjósinu
af aðsókn. Þá kvað Magnús prest-
ur:
Ef þú dvelur eina stund,
örgust myrkra hræða,
ég ríf þig sundur rétt sem hund
með römmu afii kvæða.
Þótti þá draga mjög úr ásóknum
kerlingar.
j. Brennivínspelinn.
Fvrir utanUrðir i Svarfaðardal
er brot af göjnlum bæ litlum, er
fyrrum hét Gróugerði. í túnstæð-
inu er stór steinn, og er hola í
steininn. Sagt er, að í holu þeirri
hafi Magnús prestur skilið eftir
vasaglas sitt, þá er hann messaði
á Urðum, en glasið væri jafnan
fullt, er hann vitjaði þess á sama
stað, þegar hann reið heimleið-
is. Trúðu menn, að þetta hefði
verið frá álfum.
k. Framsýni Magnúsar prests.
Það bar við vor eilt, þegar far-
ið var að vinna á túnum, að
Magnús prestur átti ferð fram i
Svarfaðardal, og kom að Bakka.
Sá bær stendur nærri Dalsánni.
Fólk var allt úti á túni við á-
vinnslu og börn nokkur hjá því.
Prestur riður þar hjá, varpar
kveðju sinni á fólkið og segirnim
leið: „Gáið að börnunum, áin er
nærri“. Hann biður litla stund og
á tal við fólkið, kveður það siðan
og segir sem fyrr: „Gáið að börn-
unum áin er nærri“. — Að fám
dögum liðnum drukknaði eitl
barnið í ánni. [Eftir Lbs.
758 8vo]. Frh.
Kýmnisögur,
Ein er á Krossum.
Sjómenn nokkrir voru ein-
hverju sinni á leið frá heimili
sínu til sjávar. Þeir voru að tala
um hitt og þetta, og barst talið
meðal annars að því, að í því
byggðarlagi væri óvenjulega
margar merar með folaldi. Töldu
þeir saman og kom hver með
það, sem hann mundi eftir. Síðan
iiætta þeir að tala um þetta,
setja skipið á flot og róa frá
landi. Tekur formaðurinn af sér
höíuðfatið og síðan allir skipverj-
ar. Er þá lesin sjóferðamanns-
bænin og „faðir vor“ á eftir.
Verður þá steinþögn. Allt í einu
gellur við' gamall maður á skipinu
og segir: „Ein er á Krossum.
Ekki mundum við eftir henni!“
Ekki barði hann mig í nótt.
Kona. nokkur hafði gift sig.
Daginn eftir spurði vinstúlka
hennár hana, hvernig henni litist
á sig í hjónabandinu og hvernig
maðurinn væri við hana. Þá svar-
ar hún: „Það er að lofa, sem
liðið er. Ekki barði hann mig í
nótt“.
Prentsmiðjan Acta.