Dvöl - 06.01.1935, Page 6

.6
D V
Ö l
8. janú&r 1936
bverju fórnar maður ekki fyrir ást-
ina? Hann sneri við og gekk upp á
herbergið til Heiðu Heiðar, þar
;Sem hún sat enn við slaghörpuna
og lék. Hann lét hana leika til enda,
en settist við hlið hennar og greip
um hönd hennar þegar hún hætti.
:r — Þú ert mín! sagði hann með
^tjórnlausum ofsa hinnar suðrænu
sálar, og ætlaði um leið að draga
hana í faðm sér.
Hún losaði sig. — Nei, ekki enn-
þá! sagði hún storkandi.
— Eg þoli enga bið, eg elska
þig heitar en allt annað á jörðinni;
eg fórna öllu þín vegna. Eg þoli
enga bið.
-— Þú verður að bíða, eg verð að
hugsa mig um, sagði hún aftur,
epn alvarlegri.
Augu Suðurlandabúans skutu
Ifneistum. Hann var búinn að vera
húsbóndi tilfinninga sinna of lengi,
og úr þessu þoldi hann enga bið.
Eðli hans heimtaði svar. -— Þarftu
að hugsa þig um vegna þessa leið-
inlega og heimskulega landa þíns?
spurði hann æstur í skapi.
,— Hann er hvorki leiðinlegur né
heimskulegur, hann er betri en þú,
syaraði hún stygglega og brýrnar
(jrógust í hnykla.
Martino Bardelli gekk til henn-
ar, greip um axlir hennar og horfði
með.brennandi hatri í augu þeirrar
stúlku, ,sem hann elskaði í sama
a.ngnablikinu. En hann fann, að
a.ht var búið, tilfinningar hans ólg-
Astjórnlegu hatri, augun
tj,ndr,uðu _af. heift, og hann hataði
stúlkuna, hatáði ástina, hataði líf-
ið og tilveruna.
— Eg drap hann. Eg stakk hann
í hjartað með hnífnum mínurn, því
eg hataði hann! hvíslaði hann hægt
en hvasst fram á milli varanna.
Hann teygaði í sig áhrifin af orð-
unum með dýrslegri nautn, eins og
rándýr, sem drekkur blóðið úr bráð
sinni-
Hún rak upp vein — voðalegt
angistarvein — eins og sært villi-
dýr með dauðastungu í hjarta. Eitt
andartak hvildi hún eins og ör-
vingluð í faðmi Suðurlandabúans,
svo rankaði hún við sér, losaði sig
úr járngreipum hans og laust hann
af öllu því afli, sem hún megnaði,
með krepptum hnefanum beint í
andlitið.
Hún rauk á dyr. Ólga og tryll-
ingur listaeðlisins heimtaði reynd-
ar enn meiri svölun ofsans, og að
hún slæði fjandmann sinn ennþá
harðar, en hún gat ekki lengur ver-
ið í náyist hans, þvi hún fyrirleit
hann af dýpsta viðbjóði. Já, hún
hataði hann.
Hún gekk út í kyrra og hljóða
nóttina, yfirhafnarlaus og hattlaus.
Hún gekk lengra og lengra, hugs-
analaust og tilgangslaust. Ofsann
lægði smám saman og hugsanirnar
byrjuðu að fá festu. En þær þok-
uðu aftur fyrir hinum botnlausa
sársauka, fyrir hinni óendanlega
djúpu hryggð og einstæðingstil-
finning, að hafa á sömu stundinni
misst báða vini sína, sem hún elsk-
aði. Nú átti hún engan vin lengur,