Dvöl - 01.04.1939, Blaðsíða 40

118
DVÖL
Næstu daga rak hver fundurinn
annan hjá báðum félögunum.
Kvenfélag þorpsins boðaði einnig
til fundar um málið.
Þar fór allt á annan endann og
lá við handalögmáli. Félagsskapur-
inn fór út um þúfur og nafn hans
strikað út úr bókum Landssam-
bands íslenzkra kvenna.
III.
Séra Kristján vissi hvað til síns
friðar heyrði. Samþykktum, tillög-
um og áskorunum rigndi yfir hann
jafnt og þétt. Að efni og anda
skiptust tillögurnar í tvo flokka,
sem voru í hatrammri andstöðu
hvor við annan.
Séra Kristján vildi ógjarnan gera
upp á milli sóknarbarna sinna, en
í þessu máli hlaut hann að gera
það. Hann var enginn Salómon.
Hann leitaði því ráða hjá þeim,
sem eftir lifðu af sóknarnefndinni,
en á þeim var ekkert að græða, hún
var oddamannslaus og var klofin
til helminga um málið.
Sýslumaðurinn og læknirinn
stóðu á öndverðum meiði. Þeir réðu
því sitt hvað. Þar að auki höfðu
þeir, eins og margir aðrir, veðjað
um það í laumi, hvoru megin séra
Kristján yrði.
Út úr hreppstjóranum varð ekki
togað orð af viti, hann hugsaði og
mældi allt út í hreppsómögum.
Líkkistusmiðurinn hafði svo mik-
ið að gera, — eins og presturinn
gat farið nærri um — að prestur-
inn varð að hafa hann afsakaðan.
Það munaði líka minnstu, að hann
yrði ekki of seinn með kistuna —
þar sem kistuleggja átti daginn
eftir. Og starfa síns vegna mátti
hann ekki hafa neina skoðun á
málinu, eins og presturinn gat skil-
ið. —
Kjölturakki prestsfrúarinnar var
af útlendu kyni. Hann hafði auð-
vitað ekkert vit á íslenzkum greftr-
unarsiðum, enda fitjaði hann bara
upp á trýnið og urraði, ef prestur
nálgaðist hann.
Madaman sjálf hugsaði ekki og
talaði ekki um annað en hunda-
sýningu, sem fram ætti að fara i
Kaupmannahöfn kóngsins ein-
hverntíma á næstu mánuðum. Hún
sá það auglýst í dönsku blaði og var
alltaf að klifa á því við mann sinn,
að hún mætti til að komast á
þessa sýningu með Bobb. Hún var
alveg handviss um verðlaun. Ef
ekki fyrstu eða önnur, þá að
minnsta kosti um þriðju.
Þetta var hennar hugðarveröld,
allt annað var henni óviðkomandi.
Þegar allar málsmetandi persón-
ur þorpsins brugðust séra Krist-
jáni svona gjörsamlega, sá hann sér
ekki annað ráð vænna en leita til
hans, sem allt sér og skilur. Og
með þeim ásetningi að láta hann
skera úr málinu, lokaði prestur sig
inni í skrifstofu sinni, tók krónu-
pening upp úr buddunni og varpaði
hlutkesti.
Hlutur Veggverjanna kom upp.
Það var sem þungu fargi væri létt
af séra Kristjáni og sál hans varð