Dvöl - 01.04.1939, Blaðsíða 52

130
DVÖL
ekki heima í dag. Hliðið verður
opið. Komdu klukkan ellefu, þeg-
ar allir eru í svefni.“
Ivan Ivanovitch stakk höndinni
með bréfmiðanum í vasann, sneri
sér síðan frá ljósinu og mælti, yf-
irvegandi eins og áður:
„Hvað hefir „fyrirgefning“ að
þýða gagnvart þessu? Orðið á ekki
við um þetta. Ég hefi engan áhuga
fyrir „æsingum", — og hvað kem-
ur „æsing“ þessu við? Staðreynd-
irnar eru einfaldar. Þú hefir saurg-
að rúm mitt með öðrum manni.
.... Farðu út!“
„Ivan! Mundu að við — við —
eigum barn — son —“
Ivan hæddi hana.
„Við eigum unga, og ég kæri mig
ekkert um ungana þína .... Farðu
út!“
Þá hurfu hrukkurnar undir aug-
um hennar og þar var ekkert nema
augu, augu full haturs, örvænt-
ingar og þrjózku. Hún svaraði lágt
og með áherzlu:
„Vesalings kvikindi! Ég elska
hann, ég elska hann, hann, en
ekki þig!“
Ivan hrökk undan, en svaraði
ekki. Hún sneri sér hvatlega við
og skellti hurðinni. Hann fór ekki
á eftir henni, heldur stóð kyrr. Það
varð svo hljótt innan við luktar
dyrnar. Svo þaut hann allt í einu
að dyrunum. En það var auðn
handan hurðarinnar, barnsrúmið
var autt, og það logaði kerti á
borði hjá því. Dyrnar stóðu opnar.
Hann þau út í ganginn, gegnum
hinn sterka þef mannlífsins. Hann
þaut út í rigninguna, út í húsa-
garðinn. Garðshliðið var opið. Þá
hrópaði hann út í nóttina, svo
hjálparvana, bljúgur og aumkun-
arverður:
„Alenushka —!“
Það heyrðist ekkert svar. Gat-
an var hulin helsvörtu, regndrjúp-
andi myrkrinu.
Um morguninn kom vinnukona
með bréf. „Gjörðu svo vel, Ivan
Ivanovitch.“ Hún bað hann, í bréf-
inu, að senda sér muni sína, en
aðeins það, sem hún ætti sjálf —
og sonur hennar.
Hann tók til eigur hennar, var
að því allan daginn og vinnukon-
an hjálpaði honum. Hún fór
snöggvast burt, tvisvar, til þess að
drekka te og til þess að borða mið-
degisverð. En honum kom ekki í
hug að neyta matar. Meðan vinnu-
konan var fjarverandi, sat hann
við borðið og skrifaði langt bréf.
Um kvöldið fór vinnukonan með
eigur konu hans á handvagni og
stakk bréfinu í barm sinn. Ivan
hjálpaði henni með vagninn út á
götuna, og þar þrýsti hann hönd
hennar og bað hana að gleyma nú
ekki að koma með svar. Vinnukon-
an kunni illa við sig, meðan hann
þrýsti hönd hennar, og svaraði
skynsamlega, um leið og hún dró
að sér höndina:
„Það er ekki undir mér komið.
En ef hún fær mér sVar, þá kem
ég með það. Það er ekkert að fót-
unum á mér.“