Dvöl - 01.04.1939, Blaðsíða 36

114
£>VÖL
og þau voru hamingjusöm. Sólar-
fagra vordaga fóru þau í skemmti-
ferð til Versailles eða Fontaine-
bleau, nutu skógarilms og fugla-
söngs og böðuðu sig í litskærum
blómabreiðum við silfurtæra gos-
brunna. Þar dreymdi þau von-
glæsta framtíðardrauma og þau
gleymdu áhyggjunum. Það jók á
hamingjuna.
Þannig lifðu þau á meðan þau
langaði til, þau lifðu eins og villtir
fuglar, frjálsir og fagnandi. Þau
böðuðu sig í sól og sumri — en
gleymdu vetrinum.
Svo kom skilnaðarstundin. Nám-
ið varaði því miður ekki eilíflega
og alvara lífsins barði að dyrum.
Oft í ímynd einhvers útkjálka-
embættis og oft líka í framandi
löndum — þar sem stúdentinn átti
heima.
Þá kvöddust þau — hann og hún
— í löngum, innilegum faðmlögum,
með heitum kossum og brennandi
tárum.
Hvílík sorg!
Það liðu sorglegir dagar og
svefnlausar nætur í heila viku —
máske tvær. En þá komu nýir stúd-
endar og nýjar ástir, og allt það
gamla var gleymt. Auðlind koss-
anna og faðmlaganna var óþrjót-
andi — allt fram á fertugs aldur.
En fertugar kærustur vildi enginn.
Nú er kærastan orðin önnur en
hún var. Hún er hætt að elska
stúdentinn, sem tilbiður hana, en
hún elskar skartgripina, skemmt-
anirnar og þægindin, sem hann
V orvísur
Lifnar fjólan litarsklr
lands um bólin fögur,
þegar sólin sumarhýr
signir hól og ögur.
Ég vil róma Drottins dáð,
af dál er blómið vakið.
Söngvar óma um lög og láð,
ljóss við gómatakið.
Arnljótur frá Múla.
býður henni. Þetta eru dýrar kon-
ur og hættulegar konur. Þær eru
eitraðar eins og kokain eða ópíum,
og einmitt þessvegna geta menn
ekki verið án þeirra. Annarhver
stúdent er glötuð vera — efna-
hagslega og andlega — vegna þess-
arra kvenna, sem allt annað elska
en mennina, sem elska þær.
Svo miskunnarlaus er Parísar-
konan orðin — en hún er falleg
í grimmd sinni. Það má hún eiga.
Það versta við hana er samt það,
að hún hefir gert Parísarstúdent-
inn að annarri veru en hann var
áður. Sérstæðið og persónuleikinn
hefir horfið, en yfirborðsmennska
komið í staðinn. Hann þorir ekki
lengur að vera brjótandinn — hinn
einmana og storkandi, heldur eyð-
ir hann helmingi æfi sinnar í það
að apa allt eftir öðrum, í það —
að vera smár.