Dvöl - 01.04.1939, Blaðsíða 39

D VÖL
117
Hallmundur skósmiður, seinni
maður Gróu Jóns, sem skirði flokk-
ana þessum nöfnum. Þau þóttu vel
til fallin og var tekið fegins hugar.
Það var nokkuð fljótlegra að segja:
„Hvort ertu Sáluhliðsmaður eða
Veggverji?“ í staðinn fyrir: „Hvort
ertu með því, að Magnús útgerðar-
maður verði borinn um sáluhliðið
eða dröslað yfir garðinn?“ Og af
flýtinum veitti ekki á þeim anna-
og óróadögum, sem í hönd fóru.
Nokkrir Sáluhliðsmenn tóku sig
til og boðuðu til fundar í Templ-
aranum. Fundarhúsið var yfirfullt
og á fundinum var stofnað „Sálu-
hliðsmannafélag Seleyrar“. Sýslu-
maðurinn hélt fróðlegt erindi um
greftrunarsiði að fornu og nýju.
Hann var og kosinn formaður fé-
lagsins samhljóða.
Á fundinum var einnig kosin
nefnd, sem athuga skyldi mögu-
leikana fyrir útgáfu flokksmerkis.
Átti hún að skila tillögum sínum
um gerð þess og útlit á næsta fundi,
sem var ákveðinn daginn eftir á
sama stað og stundu.
Þegar læknirinn, sem var eld-
heitur Veggverji, frétti af fundar-
boði Sáluhliðsmanna, þeytti hann
frá sér tanntönginni, sem hann
var í þann veginn að stinga upp í
tannpínusjúkling, sem hafði haft
vítiskvalir í kjaftinum í rúma viku
áður en hann áræddi til læknisins,
og kallaði um leið og hann þaut
út úr stofunni: „Þú verður að bíða
til morguns, vinur.“
Úti á aðalgötu þorpsins stað-
næmdist læknirinn. Hann snar-
sneri sér í allar höfuð- og auka-
áttir veraldarinnar, svo að löfin
á hvíta vinnujakkanum þyrluðust
út í loftið og hrópaði í sífellu:
„Veggverjafundur í barnaskólan-
um,“ með slíkri raust, að hver
blaðastrákur hefði gulnað af öf-
und, ef hann hefði heyrt það:
„Veggverjafundur í barnaskólan-
um“. Á örskammri stundu safnaðist
stór hópur af fólki í kringum lækn-
inn og sumir hrópuðu honum til
aðstoðar. Þegar honum þótti hóp-
urinn hæfilega stór, hélt hann af
stað í broddi fylkingar í áttina að
barnaskólahúsinu. Þar var haldið
áfram að hrópa og fylkingin óx
stöðugt. Þegar komið var að skóla-
húsinu, benti læknirinn á dyrnar og
áhlaupið var hafið.
Börnunum var gefið fri, en kenn-
urunum boðið á fundinn.
Fundurinn fór fram með líkum
hætti og hjá Sáluhliðsmönnum,
nema hvað Veggverjum sást al-
gerlega yfir þá staðreynd, að fé-
lagsmerki voru í tízku og þóttu
ákaflega merkilegir gripir.
Læknirinn var sjálfsagður for-
maður Veggverjafélagsins, sem var
nafn gefið og kallað „Veggverja-
klúbburinn“.
Og hvað sem félagsmerkjunum
leið, þá þóttust Veggverjarnir hafa
verið Sáluhliðsmönnunum snjallari
í nafngiftinni. Klúbbur. Það hvíldi
einhver dularfullur frumleiki yfir
nafninu.