Dvöl - 01.04.1939, Blaðsíða 55

DVÖL
133
smátt þessa ógurlega kvölds, stund-
arinnar þegar hann hljóp írá ein-
um opnum dyrum að öðrum, að
hliðinu og hrópaði út í niðamyrkur
götunnar: „Alenushka!" — Og
þennan dag var hann að því kom-
inn hvað eftir annað að hrópa aft-
ur út í geiminn, aðeins hátt I þetta
sinn, fyrirgefandi og fagnandi.
Hann hafði þá skrifað syni sínum
langt, innilegt bréf. Skömmu síðar
fékk hann annað bréf, þetta sinn
frá Nikolai, og það hófst með sömu
orðum og bréf Ivans: „Ég heilsa
þér, kæri pabbi!“ Þennan dag lang-
aði hann hvað eftir annað til þess
að hrópa af öllum lifskröftum sln-
um, allri minningunni um þetta
ægilega mannlífsþrungna kvöld:
„Farðu út! Farðu út! Til unganna
þlnna....! Ég vil ekki sjá neinn
af kynblendingunum þínum!“
Það gerðist í rökkri haustkvölds-
ins, þegar regnið þyngdi þef mann-
lífsins í göngunum, og það varð ó-
hjákvæmilegt að kveikja snemma
á kertunum. Það marraði í garðs-
hliðinu og hann heyrði hávaða af
því að einhver gekk við staf heim
að dyrunum. Útidyrahurðin var
opnuð og einhver spurði lágt:
„Getið þér gert svo vel og sagt
mér hvort Ivan Ivanovitch Ivanov
býr hér?“
„Jú, hér er ég,“ svaraði Ivan
Ivanovitch.
Lágur maður kom inn i herberg-
ið, með staf, sem á var togleðurs-
hólkur að neðan. Axlirnar stóðu
upp. Hann var með lítið svart yfir-
skegg og í rökkrinu sýndist andlit
hans ákaflega fölt og ákaflega
þreytulegt. Þannig minntist Ivan
Ivanovitch þessarrar mannveru.
Hann, þ. e. þessi mannvera, gekk
inn í herbergið og stanzaði í senn
glaður og hikandi á þrepskildinum.
Hann mælti:
„Þú ert----Ivan Ivanovitch —“,
og hann fór að snökta og rétti
hendurnar fram fyrir sig, stafurinn
hafði fallið á gólfið. „Pabbi — það
er ég — sonur þinn — Nikolai!"
Ivan Ivanovitch stóð við borðið,
(borðið með upplitaða dúknum),
og hann rétti ekki fram hendurn-
ar. Hann sneri sér frá Nikolai og
fann um leið allt í einu að þessi
sérstaka, löngu liðna nótt, var aftur
komin inn 1 herbergið. Hann sagði
lágt:
„Setjizt niður. Hvað get ég gert
fyrir yður?“
Nikolai svaraði ekki, það var eins
og hann gæfist upp og hann hneig
niður í stól, sem stóð rétt frammi
við dyrnar.
„Hvað get ég gert fyrir yður,“
endurtók Ivan Ivanovitch, nú
nokkru hærra en áður.
Nikolai skildi ekki spurninguna
og hikaði við að svara.
„Hvað get ég gert fyrir yður“,
sagði Ivan Ivanovitch í þriðja sinn
og nú með skrækri titrandi rödd.
„Afsakið, en ég skil ekki----“.
Ivan Ivanovitch dró hægindastól
sinn yfir gólfið, settist í hann beint
frammi fyrir Nikolai og studdi
höndunum á bríkurnar á stól hans.