Dvöl - 01.04.1939, Blaðsíða 4

82
DVÖL
ið. Augu hans hvörfluðu ekki frá
þeim hluta veggjarins, þar sem
gripirnir voru fólgnir, og á kvöldin
lét hann flytja hvílu sína þangað.
Að kvöldi fjórða dagsins hafði
enn ekkert gerzt. Þá tók hann grip-
ina fram aftur og muldraði eitt-
hvað fyrir munni sér, eins og hann
hefði orðið fyrir vonbrigðum. Síð-
an fór fólk að stunda sín daglegu
störf á sama hátt og áður og smám
saman gleymdist keisarinn. Lífið
gekk sinn vanagang án hans. Upp-
skeran var engu minni en áður,
meðan hann talaði máli þeirra við
sjálfa guðina.
Svo mikil og gagnger var breyt-
ingin, að einn góðan veðurdag
heyrði Wang Lung ungan mann
hrópa um það á gildaskálanum, að
keisarar væru latir þorparar, sem
kostuðu þjóðina mikið fé. Wang
Lung varð altekinn lamandi skelf-
ingu. Hann gerði fastlega ráð fyrir,
að niður úr þakinu mundi falla tíg-
ulsteinn og mola höfuð hins unga,
ógætna manns, eða teið mundi fara
svo illa ofan í hann að hann kafn-
aði af þeim orsökum. En þegar ekk-
ert slíkt varð, leit Wang Lung svo
á, að maðurinn mundi hafa haft
rétt fyrir sér og guðirnir þyrðu þess
vegna ekki að refsa honum. Eftir
þetta leit hann mjög upp til unga
mannsins og bar mikla virðingu
fyrir honum.
Ungi maðurinn var klæddur síð-
um kyrtli úr dökkbláu efni. Það var
hvorki þykkt né mjög þunnt, en
hæfði árstíðinni vel, því að þetta
var í þriðja vormánuðinum. Hár
hans var stuttklippt og greitt slétt
aftur eins og konuhár.
„Þessi maður hlýtur að vera frá
Suðurfylkjunum“, tautaði Wang
Lung við sjálfan sig. „Ég hefi aldrei
séð neinn, er líktist honum.“
Ungi maðurinn talaði mjög hratt
og augu hans hvörfluðu af einum
áheyrandanum á annan. Þegar
hann veitti því eftirtekt, að Wang
Lung starði án afláts á hann,
strauk hann yfir enni sitt með hvít-
um höndum, hækkaði röddina of-
urlítið og sagði:
„Við Kínverjar erum fjölmennari
en nokkur önnur þjóð í heiminum.
Allar aðrar þjóðir ættu því að ótt-
ast okkur. En í stað þess líta þær
niður á okkur. Orsökin er sú, að við
eigum hvorki orrustuskip né eld-
vagna. En er það til að vera hreyk-
inn af? Fyrr á öldum riðu lærð-
ustu menn okkar á eldskýjum og
drekum, sem spúðu eldi. Það, sem
við gerðum þá, getum við eins gert
nú. Nú er Kína lýðveldi, keisarinn
er dauður, okkur eru allir vegir
færir!“
Wang Lung hafði fært sig nær.
Hann laut niður, greip um faldinn
á kyrtli unga mannsins og spurði
kurteislega:
„Með leyfi að spyrja, hvað hefir
þessi kyrtill kostað?“ Hann þuklaði
á hinu fína, mjúka efni og tautaði
fyrir munni sér: „Oh, hverskonar
efni er þetta? Það er mjúkt eins og
skýin. Herra, er þetta útlent efni og
hvað kostaði það?“