Dvöl - 01.04.1939, Blaðsíða 54

132
DVÖL
dvaldi innan xnúra uppeldisstofn-
unarinnar og þjáðist af flogaveiki.
Hún dó úr hitasótt, en það merki-
lega við líf hennar var, að henni
hafði tekizt að ljúka hlutverki
sínu í lifinu, hlutverki sínu sem
móðir.
Bræðurnir þekktust ekki. Það
var heldur ekki fyrri en eftir nokk-
ur ár, að Nikolai, sem dvaldi á
barnaheimilinu, fékk bréf frá bróð-
ur sínum Ivani, sem átti heima
uppi í sveit. Ivan skrifaði til þess
að kynnast bróður sínum, og til
þess að neyta bróðurréttindanna.
Nikolai svaraði. Ivan skrifaði um
ána, sem rynni skammt frá heim-
ili hans, um heyhlöðuna í húsa-
garðinum, um félagana í lýðhá-
skólanum, um fuglana og engin.
Nikolai skrifaði um anddyrin og
gangana í barnaheimilinu, um
verzlunarskólann, sem hann var
látinn ganga á og um svefnskál-
ana. Er mörg bréf höfðu farið á
milli þeirra, skrifaði Nikolai bróður
sínum um sjúkleika sinn. Þeir
skrifuðu báðir mikið um móður
sína. Þeir sögðu hvor öðrum allar
minningar um móður sína, sem
þeim voru báðum heilagar.
Ivan var orðinn 14 ára og frænka
hans, sem hann ólst upp hjá, hafði
sagt honum frá föður hans. Ivan
skrifaði Nikolai að þeir ættu föður
á lífi. Þessar fréttir höfðu undar-
leg áhrif á Nikolai, en máske þau
áhrif, sem búast mátti við. Nikolai
fór að dreyma um föður sinn. Niko-
lai hafði lært það á barnaheimilinu
að dylja drauma sína, og nú duldi
hann draumana um föður sinn,
hina ímynduðu minningu og blíðu.
Ivan skrifaði föður sínum og faðir
hans svaraði með innileik. Ivan
sendi Nikolai bróður sínum bréf
föðurins. Nikolai skrifaði líka Ivan
Ivanovitch Ivanov, en hinn síðar-
nefndi svaraði ekki.
III.
Tíu mannlífsár eru ekki langur
tími. En tíu mannlífsdagar eru ægi-
legt tímabil! Ivan Ivanovitch Iva-
nov, faðirinn, safnaði fleiri og fleiri
vindlastúfum á bak við leðurfóðr-
aða legubekkinn — og eins og áður
lá borgin umhverfis með sínar
timburgangstéttir, sín timburgerði
meðfram götunum, sín tréhlið að
görðunum, sinni sterku mannlífs-
lykt í göngunum og sitt háa gras á
bak við gluggana. Það kemur ekki
þessu máli við, í raun og veru, þó
að hér sé sagt hvað Ivan Ivanovitch
hefði getað verið, — lýðskólastjóri
eða hagfræðilegur héraðsráðunaut-
ur — þvi að um líf hans lék vind-
urinn, sem hefir í sér fólginn and-
ardrátt mannlífsins.
Þarna, við tugskiptin, minntist
Ivan Ivanovitch bréfsins frá syni
sinum Ivani. Honum var fært bréf-
ið árla morguns. Fyrsta línan
hljóðaði svo:
„Ég heilsa þér, kæri pabbi!“
Þennan dag varð Ivan Ivanovitch
tíu árum yngri, minntist sólarinn-
ar, blómgunar grassins, vorflauma
áranna, minntist jafnvel smátt og