Melkorka - 01.04.1950, Blaðsíða 13

IN MEMORIAM
Eftir Svövu Þórhallsdóttur
Daginn, sem mín kæra vinkona, Inga
Lára Lárusdóttir, skildi við á landsspítalan-
um, konr ég klukkan rétt fyrir 7 til að heinr-
sækja hana. Ég barði, opnaði dyrnar og leit
inn. Hún lá þar í rúminu sínu lrljóð, með
rósemd og friði yfir hinu hlýja og ástúðlega
andliti sínu.
Fimnr mínútum eftir bar andlát hennar
að höndum. Líkaminn lrafði látið anda
sinn og hann var svifinn til æðri hæða, á
ódáinslönd vonarinnar. Hún fékk hljótt
andlát, þessi idjóða kona, senr allir hlutu
að taka eftir og bera virðingu fyrir. Kona
senr aldrei vildi skyggja á aðra, aldrei setja
sig ofar neinunr öðrum. Ef lrún hlaut æðri
sæti í starfi sínu hér í lífinu, þá þurftu aðrir
að lyfta lrenni í það sæti.
Ég var búin að konra áður til henirar á
spítalann í þessari síðustu legu hennar og
nrig undraði og ég gladdist yfir því, að finna
aftur sönru ungu konuna, bjartsýnu kon-
una, lrlýju konuna, senr ég hafði þekkt svo
vel fyrir rúnrunr 40 árum. Hún var alltaf
svo ung, að hún var nærri barnaleg, elsku-
lega barnaleg. Hún var svo fljót til að brosa
og svo hláturglöð, að hún vakti yndi í okkar
hóp á þeinr árunum, en við vorunr þó nærri
allar einunr 6—8 árunr yngri en hún. En
svo var hún h'ka svo elskulega feinrin, að
hún þurfti einmitt að fá í starfið með sér
þær senr yngri voru og áræðnari til þess að
fá sig til þess að taka þátt í opinberum fé-
lagsskap, er svo seinna leiddi til þess, að hún
fór að gefa sig að svo mörgu og margvíslegu
starfi og félagsskap til mannúðar og al-
mennra heilla.
Hún starfaði svo lengi í ungmennafélags-
skapnunr, að ég lreld ég nregi nærri segja,
að ungmennafélögin hafi gefið öðrunr fé-
lögum Ingu Láru, senr starfandi, sívakandi
og ötula starfskonu.
Það verður oft eitthvað sérstakt að vera
til þess að vekja þá krafta, sem felast í
mannssálinni og stundum er það gert í svo
nrikilli Jreiðríkju nýrra hugsjóna og nýrra
vona að endurskin liennar getur lrvílt yfir
mannssálinni alla ævi, í blíðu brosi og sí-
ungri gleði. Þannig var það með Ingu Láru.
Gleði og Jrlýja áranna tíu, sem Jrún starfaði
í U.M.F. „Iðunni“ hafa umvafið lrana alla
hennar ævitíð og gefið lífi lrennar fyllra
gildi. Og mikið vil ég þakka það, að hún
fékk þetta að starfslaununr, því nrikið áttunr
við Jrenni að þakka, sem störfuðum nreð
lrenni í félaginu. Hún var svo nriklu reynd-
ari en við, Jíka lesnari og betur menntuð og
festumeiri. Við vorunr ungæðislegri, en full-
ar álruga, er gat hrifið lrana nreð. Okkur
fannst víst þá að allir vegir væru okkur
færir.
á7ið lyftunr henni upp í fornrannssætið
okkar, annars hefði hún ekki tekið það, og
því sæti hélt lrún flest árin senr lrún var í
félaginu. Aftur á nróti stýrði ég fundum
okkar á meðan ég var í félaginu; voru átök-
in þar öðruvísi.
Margar ferðir fórunr við saman til þess
að fá fyrirlesara á skemnrtanir, sem lraldnar
voru, eða aðra skenrnrtikrafta, leigja lrús-
næði o. fl. Ég Jief nú kannske þurft að beita
nrér fyrir, en alltaf var lrún sanra stoðin og
nriklu fleiri voru hennar starfsár í U.M.F.
„Iðunni" en nrín.
Það er gott að liafa átt góða vini og eiga
li
melkorka