Heilbrigðismál - 01.01.1975, Blaðsíða 15

Fjöldi lækna ræðir málið á svipaðan hátt. í
læknablaði New Englands, er sagt frá 299
dauðsföllum, meðal 2172 barna, sem fengu
sérhæfða meðferð á New Haven spítalanum
og á 21/2 árs tímabili kom í Ijós, að 43 af
börnunum dóu, eftir að foreldrar og læknar á-
kváðu sameiginlega að hætta allri meðferð.
Oðrum 256, sem nutu hinnar fullkomnustu
meðferðar, sem nútíma læknisfræði gat látið
í té, farnaðist engu betur. Fá þeirra lifðu leng-
ur en börnin, sem fengu enga sérhæfða með-
ferð. Auk þess átti hin skamma tilvera þeirra
lítið skylt við líf mennskra manna. Einu
barnanna, sem ekki gat andað af sjálfsdáðum,
var haldið lifandi mánuðum saman í öndun-
arvél og var eins og hluti af henni.
Duff og Campell álíta, að þegar svona
stendur á, verði læknirinn að hugleiða, hvort
viðleitni þeirra til að bjarga börnunum sé
þeim fyrir beztu, eða þvert á móti.
Að halda því fram, að enga fasta ákvörðun
skuli taka, er gjörræðisleg og í hæsta máta for-
dæmanleg og sviksamleg afstaða, segja þeir.
Það getur valdið hróplegri vanrækslu við
sjúklingana og sviksamlegu afskiftaleysi fjöl-
skyldna þeirra. Það getur haft þá hættu í för
með sér að fjölskyldur hneigist til algerðrar
uppgjafar. Skoðanir lækna eru mjög skiftar
um hvar eigi að draga mörkin. Mörgum
finnst þeir vera bundnir Hippocratesar eiðn-
um og eigi jafnan að gera allt sem í þeirra
valdi stendur til að vernda lífið án tillits til
nokkurs annars. Aðrir setja fyrir sig, að sjúk-
dómur, sem er ólæknandi í dag, geti allt í
einu verið læknanlegur á morgun, óttast, að
þeir kunni þannig að taka ranga ákvörðun.
Fullkomnasta menntun og hæfni stoðar ekk-
ert til að styðja slíka forspá.
Þungbcer ákvörðun
Dómstólarnir hafa veitt æði takmarkaða
leiðsögn í þessum viðkvæmu deilumálum.
Dómarar hafa beitt valdi sínu við foreldra,
fyrirskipað blóðgjafir og uppskurði þegar
börn með lífshættulega sjúkdóma hafa átt í
hlut, þó þau hafi verið hroðalega vansköpuð
og dæmd til að vera hrollvekja fyrir alla sem
umgangast þau.
Ekki er lengur stætt á öðru en að löggjaf-
Framh. á bls. 21.
FRÉTTABRÉF UM HEILBRIGÐÍSMÁL
11