Samtíðin - 01.09.1934, Blaðsíða 29

SAMTÍÐINÍ
Mér varð skyndileg'a hálf-órótt.
En eftir hálftíma kunningsskap
nær ekki nokkurri átt að manni
sé órótt, og' til þess að leiða sam-
talið inn á heppilegri leiðir,
spurði ég, hvað hann liefði marg-
ar kýr. Hann hafði víst ekki bú-
ist við svona há-veraldlegri spurn-
ingu, að minsta kosti varð hann
vandræðalegur á svipinn. Á end-
anum svaraði hann þó — hann
hafði fimmtíu og þrjár kýr og
og átta kálfa.
Annars varð varla dregið úr
honum nokkurt orð um heimilis-
hagi hans, en um sveitabúskap
yfirleitt ræddum við heilmikið.
Og hegar talið barst að því,
hvei-nig húsa ætti sveitabæi,
komst hann fyrst í essið sitt. Ég
fékk nákvæma lýsingu á hverju
smáatriði, og auðvitað tók hann
upp blýantinn og teiknaði alt
saman upp fyrir mér. Ég hefi
ekki enn fyrirhitt hann mann,
sem ekki hefir fyr eða seinna
dregið blýant upp úr vinstri vest-
isvasanum, til hess að skýra
hað, sem um var rætt, á bakinu
á óhreinu og lúnu umslagi. Þetta
er átakanlega banialegt, en
hversu drepandi leiðinlegt sem
hað kann að vera, há er best að
lofa heim að fai’a að krassa, og
skjóta inn í uppörfandi orði við
og við, til þess að gera heim til
geðs.
Vasabók Björns var álíka rýr
og fyrirgengileg og sú, sem faðir
minn var vanur að draga upp úr
vasa sínum, og mér til mikillar
furðu, var sami eymdarsvipurinn
á báðum, hegar bókin var hreyfð.
Ekki skorti hó Björn efnin. Hann
var kannske sparsamur.
0 jæja, slíkt kom ekki mál við
mig. En skemtilegur var hann,
hví varð ekki neitað. Hann ræddi
um vetrarkvöld við arininn, um
steikt flesk og nýuppteknar kar-
töflur, um regnþrungin sumar-
kvöld, hegar urriðinn beit ólmur
á, og um hað, hve hressandi væri
að koma út á björtum og jóm-
frúlegum sumarmorgni. Hann
hafði sérstakt lag á hví að gera
alt lifandi og skemmtilegt, sem
hann talaði um, og ég hefði efa-
laust talið hetta draumóra borg-
arbúans, ef ég hefði ekki haft
sveitamann fyrir framan mig-
Þegar við komum út aftur, var
stytt upp. Heiður himininn
s])eglaðist í votri steingötunni,
svo að hún leit út eins og gljá-
andi ís, og loftið var þrungið af
hressandi sjávarseltu. Okkur kom
saman um, að fyrir sveitamann
væri gönguför kringum höfnina
og Akershus ákjósanleg. En litlu
semna Kumst ég að því, að hann
vissi fult svo mikið og ég um
Akershus og höfnina og yfirleitt
alt umhverfið. Annars var hann
eins og aðrir karlmenn að því
leyti, að hann fór strax að segja
sögur, þegar við vorum komin
framhjá varðmönnunum við kast-
alann. Það er hreinasta plága að
ganga með karlmanni framhjá
27